«Динамо» (Тбилиси) — СКА (Ростов-на-Дону) 2:0 (0:0)

«Динамо» (Тбилиси) — СКА (Ростов-на-Дону) 2:0 (0:0)

Чемпионат СССР 1970 года. Класс «А». Высшая группа. Матч № 24.
24 сентября 1970 года. 19-00. Тбилиси. Стадион «Локомотив». Дождь, 23 градуса. 18000 зрителей.
Судьи: Г.Багдасаров, В.Вышинский, А.Мусаев (все — Ташкент).
«Динамо»: Степания, Дзодзуашвили, Кантеладзе, Хурцилава, Хинчагашвили, М.Мачаидзе (Кутивадзе, 64), Илиади, Асатиани, Метревели (к), Г.Нодия, Л.Нодия.
СКА: Кудасов, Серостанов, Гетманов, Миронов, Абрамов, Антонов, Буров, Еськов (к), Зинченко, Кучинскас, Силагадзе.
Голы:
1:0 Л.Нодия — 74
2:0 Г.Нодия — 79 (пен.)

ОФИЦИАЛЬНЫЙ СУДЕЙСКИЙ ПРОТОКОЛ - не сохранился.

ОТЧЕТЫ ПРЕССЫ:

Советский спортლელო (Лело)Молодежь ГрузииВечерний Тбилиси

Газета «Советский спорт» (Москва) от 26 сентября 1970 года:

Сработавший рефлекс.
«Динамо» (Тбилиси) — СКА (Ростов). 2:0 (0:0).
Тбилиси. Стадион «Локомотив». 18 000 зрителей.
24 сентября. Дождь. 23 градуса.
Судьи Г. Багдасаров, В. Вышинский, А. Мусаев (все — Ташкент).
«Динамо»: Степания, Дзодзуашвили, Кантеладзе, Хурцилава, Хинчагашвили, Мачаидзе, (Кутивадзе, 64), Илиади, Асатиани, Метревели, Г. Нодия, Л. Нодия.
СКА: Кудасов, Серостанов, Гетманов, Миронов, Абрамов, Антонов, Буров, Еськов, Зинченко, Кучинскас, 3. Силагадзе.
Голы: Л. Нодия (74), Г. Нодия (79, с пенальти).
Дублеры — 2:2. Голы: Берулава, Каркашадзе — у «Динамо»; Н. Иванов, Белоусов — у СКА.
Около полутора месяцев назад сыграли тбилисцы последний матч дома. И с тех пор не знали побед.
Арифметический итог их последнего турне, более чем скромен: два очка из десяти возможных. Но вот вернулись они к родным пенатам, и безотказно сработал «рефлекс своего поля», несмотря даже на необычный прием (полупустые трибуны встретили динамовцев свистом). Одержана победа, которую, однако, случайной никак не назовешь — превосходство динамовцы заполучили с самого же начала, а во втором тайме оно стало подавляющим. Не без ошибок провели игру защитники хозяев. Но, видимо сознание тоге, что тбилисцев очень трудно обыграть на собственном поле, оказывает на гостей такое же психологическое воздействие, как на самих тбилисцев игра на чужом поле. Один только Кудасов заслуживает похвалы за смелую, решительную игру, которая помогла его команде уйти от крупного поражения. А вот опытные Еськов, Гетманов, Кучинскас, Буров никак себя не проявили и вожаками для молодых партнеров не стали.
У динамовцев больше других понравились Илиади и Гиви Нодия. Первый много и активно поддерживал атаки, при необходимости успевая оттянуться в оборону, а второй еще раз доказал свое мастерство в обстреле ворот из самых неожиданных и неудобных положений. Трижды в первом тайме опасность угрожала воротам ростовчан, и все три раза после ударов Гиви. А однажды ему не хватило буквально сантиметров, чтобы поспеть к передаче, которую Метревели адресовал ему, обыграв трех защитников.
Дождь, начавшийся в середине первого тайма, хотя и был непродолжительным (в перерыве он прекратился), но потребовал от команд поправок. Тбилисцы выдвинули вперед Хурцилаву для обстрела ворот из-за пределов штрафной площади. Попытки центрального защитника динамовцев протаранить оборону соперников выглядели, несмотря на неточность ударов, настолько грозно, что гости, оттянувшись на свою половину поля, лишь изредка отваживались на контратаки.
Именно после удара с дальней позиции и был открыт счет. Кутивадзе, удачно вошедший в игру вместо уставшего Мачаидзе, вывел в прорыв Метревели. Капитан мгновенно переадресовал мяч на противоположный фланг свободному Л. Нодия. Гетманов попытался прервать передачу, но мяч у него срезался прямо на ногу Левану. Последовал удар с угла штрафной площади в дальний верхний угол. А вскоре после этого Гетманов совершил еще одну ошибку в единоборстве с Леваном — грубо сбил его в штрафной площади. Старший брат пострадавшего реализовал пенальти.
Г. Акопов. (Наш корр.).

Газета «ლელო» («Лело», Тбилиси) от 26 сентября 1970 года:

ასეა, როცა შინ ვთამაშობთ…
თბილისი. “ლოკომოტივის” სტადიონი. 24 სექტემბერი.
“დინამო” (თბილისი) – ასკ (დონის როსტოვი) – 2:0 (0:0).
“დინამო”: სტეფანია, ძოძუაშვილი, კანთელაძე, ხურცილავა, ხინჩაგაშვილი, მაჩაიძე (კუტივაძე), ილიადი, ასათიანი, მეტრეველი, გ. ნოდია, ლ. ნოდია.
ასკ: კუდასოვი, სეროსტანოვი, გეტმანოვი, მირონოვი, აბრამოვი, ანტონოვი, ბუროვი, ესკოვი, ზინჩენკო, კუჩინსკასი, სილაგაძე.
მსაჯი: გ. ბაღდასაროვი (ტაშკენტი).
დუბლიორები – 2:2.
ყველა გუნდი, განურჩევლად რანგისა და ხარისხისა, შინ უკეთ თამაშობს, ვიდრე სხვის მინდორზე.
ეს ფეხბურთის კანონია. მაგრამ ყოველგვარ საფეხბურთო კანონს აქვს თავისი საზღვარი და მასშტაბები.
შინ უკეთ ითამაშო, ეს არ ნიშნავს, სხვაგან უსუსური იყო და თავისებურ “განტევების ვაცს” წარმოადგენდე არა მარტო უშუალო კონკურენტებისთვის, რომლებთანაც ერთი-ერთზე გაქვს საქმე და ბრძოლის სასწორი შეიძლება რაიმე მცირე დეტალმა გადაწონოს, არამედ მათთვისაც, ვინც გაცილებით უფრო დაბლა დგას თავისი კლასით და შესაძლებლობებით.
კომენტარი რად უნდა იმ ამბავს, რომ თბილისის “დინამოს” მიმდინარე ჩემპიონატში სტუმრად არ მოუგია არც ერთი შეხვედრა, შინ კი, პირიქით, არც ერთი არ წაუგია? წაგება რაა. დინამოელებმა “ლოკომოტივის” სტადიონზე 12 მატჩში აიღეს 24-დან 23 ქულა, 25 ბურთი გაიტანეს და სულ 3 გაუშვეს.
რომელ გუნდს აქვს ასეთი მაჩვენებლები?
მაგრამ სხვის მინდორზე? 24 შესაძლებლიდან თბილისელებმა 18 ქულა დაკარგეს, სულ 7 ბურთი გაიტანეს და 17 მიიღეს.
შეიძლება ასეთი საოცარი კონტრასტი შემთხვევით მოხდეს? შემთხვევით შეიძლება ბურთი გაუშვა სადმე, ან ორიოდე მატჩში გიმუხთლოს ბედმა. ეს დასაშვებია, მაგრამ არ შეიძლება ერთი და იგივე გუნდი ორ დიამეტრალურად საწინააღმდეგო პოლუსზე იდგეს, როცა შინ გამოდის და როცა მეტოქის მინდორზე თამაშობს.
რაა ასეთი შეუსაბამო კონტრასტის მიზეზი? ასეთი რა მაგიური ძალა აქვს თბილისის “ლოკომოტივის” სტადიონის სათამაშო მინდორს ან მის ტრიბუნებზე მსხდარ მაყურებელს? მინდორში არაფერი ჯადო არაა ჩამარხული: ჩვეულებრივი, კარგად მოვლილი და შენახული საფეხბურთო მინდორია, ისეთი, როგორიც სხვაგან.
ტრიბუნები? მე არ მინდა ვაწყენინო ზოგიერთ გულშემატკივარს, მაგრამ მათი ნაწილი თამაშის დროს ისე იქცევა, რომ სჯობია არც იყოს სტადიონზე. ეს ზოგიერთი გულშემატკივარი იოტის ოდენა შეცდომასაც არ აპატიებს თავისი გუნდის მოთამაშეებს, ერთობ არაორაზროვანი, უხამსი გამოთქმებით მიმართავს მათ, უადგილო ადგილას უსტვენს და ზოგჯერ საქმე იქამდეც მიდის, რომ საკუთარ მეკარესაც მიმართავს კატეგორიული, უაზრო მოთხოვნით: “გაუშვი”…
თქვენ ნახეთ, რა მხარდაჭერა აქვთ ფეხბურთელებს ბაქოში, ერევანში, როსტოვში, დონეცკში, ოდესაში! ჩვენში ეს არ ხდება, ესეიგი თბილისის “დინამო” გასვლით მატჩებს იმიტომ კი არ აგებს, რომ თავისი მაყურებლის რაღაც საგანგებო ხელშეწყობა და ექსტაზი აკლდება. არა. უბრალოდ – უცხო თვალის წინ ჩვენს გუნდს აკლია მობილიზება, პასუხისმგებლობის გრძნობა, მონდომება, შეგრძნება იმ მოვალეობისა, რომ ბრძოლის მოგება ხდება უშუალოდ მინდორზე და არა “აქაური” თუ “იქაური” ტრიბუნების გავლენით.
ცხადია, რომ თბილისის “დინამო” სტუმრად ყოფნისას აჩვენებს თავის შესაძლებლობათა მხოლოდ მცირე ნაწილს, არაა ორგანიზებული, არ მიაჩნია საჭიროდ იბრძოლოს თავგანწირვით და მაქსიმალური ენერგიით. ხომ ნახეს ეს ფეხბურთის მოყვარულებმა ბაქოდან და ერევნიდან წარმოებული ტელეტრანსლაციისას, რომ არაფერი ვთქვათ ტაშკენტის მატჩზე, სადაც ზოგიერთი ჩვენი ფეხბურთელი (უფრო სწორად – უმრავლესობა) დემონსტრაციულად თავს არიდებდა ბრძოლას და ჩრდილს ეძებდა.
გაიხსენეთ ჩემპიონატის მსვლელობა: რამდენჯერ ედგა თბილისის “დინამო” სათავეში გათამაშების ცხრილს, რამდენჯერ იყო ოქროს მედლების პირველი პრეტენდენტი და ყოველთვის სწორედ გადამწყვეტ მომენტში უღალატა… საკუთარ თავს. დიახ, საკუთარ თავს, ვინაიდან ის ოქროს მედლები უნდა მიიღონ მათ და არა ჩვენ, მაყურებლებმა.
ძალიან საწყენია დინამოელთა ეს ინდიფერენტულობა და უუნარობა მეტოქეთა მინდვრებზე. იქ მათ მოელიან როგორც დიდ საფეხბურთო მოვლენას, ძლიერ, საინტერესო, ორიგინალურ გუნდს,
რომლის ნახევარი სსრ კავშირის ეროვნული ნაკრების წევრია. ეს მოლოდინი არ მართლდება. მას არ ამართლებენ თვით ჩვენი ფეხბურთელები, რომლებიც მეტისმეტად ცუდად თამაშობენ სტუმრად.
“ლელოს” რედაქციაში უამრავი წერილი მოდის, სადაც ფეხბურთის მოყვარულები წუხან თბილისის “დინამოს” ამ გაუმართლებელ ჩავარდნას, მოითხოვენ მის გამოსწორებას. ასეთი წერილების ავტორები არიან, მაგალითად, ინჟინერი თ. ცერცვაძე რუსთავიდან, ზ. ანდრიაძე სამტრედიიდან, რუსთავის ქიმკომბინატის თანამშრომლები ი. ლაზარაშვილი, ვ. ბუაჩიძე, ბ. მაისურაძე, თ. კობიაშვილი, ბათუმელმა ვ. ხატიაშვილმა თავისებური “სამგლოვიარო” ლექსიც კი გამოგზავნა დინამოელთა მისამართით. ყველას ეს აწუხებს: რატომ თამაშობს თბილისის “დინამო” ასე სუსტად მოწინააღმდეგეთა მინდვრებზე? ხომ არ შეიძლება ფეხბურთელი თავისი კლასით, ტექნიკით და ტაქტიკური უნარით ასე უცებ ქვეითდებოდეს, როცა საკუთარ მინდორს ტოვებს?
რა თქმა უნდა, არა. მიზეზი ერთი შეიძლება იყოს: პასუხისმგებლობის ნაკლები გრძნობა, მოუნდომებლობა, პასიურობა, ნებისყოფის მოდუნება. ყოველივე ამას ვამბობთ, იმიტომ, რომ ჩვენს გუნდს წინა აქვს უპირველესი მნიშვნელობის 3 მატჩი მოსკოვში: “სპარტაკთან”, “ტორპედოსთან” და ცსკა-სთან. რეაბილიტაციის საშუალება ჯერ კიდევ არის.
ახლა ორიოდე სიტყვა როსტოევლებთან მატჩზე. პირველი ნახევარი მასპინძლებმა თავიანთ შესაძლებლობაზე დაბლა ჩაატარეს, თუმცა უპირატესობა, უდავოდ, მათ ეკუთვნოდათ და ანგარიშის გახსნის შესაძლებლობაც საკმაოდ იყო. მართალია, კუდასოვმა დაუფასებელი სამსახური გაუწია საკუთარ გუნდს და უმძიმეს სიტუაციებში იხსნა იგი, მაგრამ შეტევის დასასრული “დინამოს” თავდამსხმელებს აშკარად არ უვარგოდათ.
თითქოს აბსოლუტურ უპირატესობას მიაღწიეს დინამოელებმა მეორე ტაიმში. თუ მხედველობაში არ მივიღებთ ზინჩენკოს ორიოდე გარღვევას, სტეფანიას საქმე თითქმის არა ჰქონდა, კუდასოვი კი ისევ და ისევ იღებდა უძნელეს ბურთებს – ბრძოლა სტუმრების საჯარიმო მოედანზე მიმდინარეობდა.
ანგარიშის გახსნაში თბილისელებს ისევ მეტოქე დაეხმარა. 72-ე წუთზე მინდვრის სიღრმიდან ბურთი გაიგზავნა მარცხენა ფლანგზე ლ. ნოდიას მისამართით. ჯერ მირონოვმა ააცილა მას ფეხი, მერე გეტმანოვს მოუვიდა ელემენტარული შეცდომა და ბურთი მაინც მოხვდა ლ. ნოდიასთან. მარცხენა გარემარბის დარტყმა ძლიერი და ზუსტი იყო – 1:0.
7 წუთის შემდეგ გარღვევაზე გასული ლ. ნოდია კარის წინ მოცელეს. 11-მეტრიანის შესრულება გუნდმა მიანდო თავის საუკეთესო ბომბარდირს – გ. ნოდიას. 2:0.
ასეა, როცა შინ ვთამაშობთ…
ბ. ქორქია.

Газета «Молодежь Грузии» (Тбилиси) от 26 сентября 1970 года:

Долгожданная победа.
Короткий, стремительный дождь, чуть ли не тропическим ливнем прошедший в конце первого тайма позавчерашней встречи футболистов тбилисского «Динамо» с армейцами Ростова, казалось, вдохнул в спортсменов дополнительный заряд энергии. Игра до этого шла в размеренно-унылом темпе и была отмечена лишь двумя, блеснувшими словно молния, дальними хлесткими ударами настойчивого Гиви Нодия. Но в этих ситуациях не меньшее искусство показал и вратарь ростовчан. А во втором тайме, когда тбилисцы, сообразив, что победы не добиться малой затратой сил, прибавили своим атакам так недостающей им спортивной злости, остроты, Лев Кудасов самоотверженно вступил в единоборство с форвардами в полосатых футболках. Чуть флегматичный, он преображался, когда требовалось проявить решительность и цепкость. И все же ему пришлось выносить мяч из сетки своих ворот после двух ударов братьев Нодия. Причем, для Гиви Нодия, забившего мяч с одиннадцатиметрового, это был двенадцатый в нынешнем чемпионате.
Тбилисские динамовцы выиграли со счетом 2:0. Победа эта пришла к ним после турне по маршруту Киев — Минск — Москва, турне, которое сулило им отличные перспективы, но в итоге оказалось далеко не утешительным. В игре, принесшей два важных очка, бывшей, особенно после первого гола, последние двадцать минут зрелищно довольно увлекательной, не хочется, понятно, искать причины последних поражений. А сделать это все-таки необходимо, тем более что и она дает для этого основания. Разобраться в них — забота тренеров, самих футболистов, которые, верится, не утратили честолюбивых надежд в нынешнем чемпионате страны.
Г. МЕЛАДЗЕ.

Газета «Вечерний Тбилиси» (Тбилиси) от 25 сентября 1970 года:

Истосковавшиеся по футболу тбилисцы вчера смогли после долгого перерыва вновь увидеть на поле свою команду. Выступления тбилисского «Динамо» на выезде принесли поклонникам команды одни огорчения. И они вправе были ожидать от своих любимцев хорошей игры во вчерашнем матче.
Динамовцы играли с ростовским СКА, командой, которая нанесла им первое в сезоне поражение. Естественно, хозяева поля стремились к реваншу. Ростовчане же переживают сейчас определенный кризис (команду в разгаре сезона покинули два сильнейших нападающих Проскурин и Фетисов). Поэтому гости с первых же минут больше заботились о том, чтобы не пропустить мяч в свои ворота, нежели об атаке. Правда, забить ростовчанам гол нелегко, ибо исключительно успешно в нынешнем сезоне защищает ворота Кудасов.
Итак, тбилисцы в атаке, ростовчане в обороне. Такой рисунок игры, исключая несколько эпизодов, не менялся на протяжении всего матча. Динамовцы, на первый взгляд, все делали правильно: фланговые проходы, умеренная игра в середине поля, подключение защитников в атаку, высокая техника владения мячом. Все это показывало, что у команды есть еще порох в пороховницах. Но увы, не хватало, пожалуй, главного — искры, которая могла бы воспламенить порох. По сути дела, в первом тайме воротам угрожал лишь Гиви Нодия. Конечно, отлично сыграл Кудасов, которого, без сомнения, можно признать лучшим игроком матча, однако, имея подавляющее территориальное и игровое преимущество, тбилисцы обязаны были забивать.
После перерыва перевес динамовцев становится еще более очевидным. Ростовчане отдают сопернику центр поля и полностью уходят в оборону. В линии динамовской атаки все чаще появляются защитники — Хурцилава, Дзодзуашвили, Хинчагашвили, а при розыгрыше угловых даже Кантеладзе. Однако счета все нет. Правда, следовало предполагать, что глухая защита ростовчан должна дать трещину. Случилось это на 28-й минуте второго тайма. Несогласованные действия защитников гостей позволяют Левану Нодия выйти один на один с вратарем. Против прицельного удара тбилисца Кудасов был бессилен. А пять минут спустя за снос на штрафной площади Метревели в ворота ростовчан назначается пенальти. Гиви Нодия забивает второй гол. После этого армейцы совершенно расклеились. Они допускают грубейшие ошибки, но динамовцы не сумели воспользоваться ими. В итоге — победа тбилисского «Динамо» со счетом 2:0.
Матч дублирующих составов закончился вничью со счетом 2:2.