Газета «Советский спорт» (Москва) от 24 июня 1959 года:

Тбилисцы выигрывают у «Реймса».
— В вашем чудесном городе нам понравилось все, кроме… итога матча с динамовцами.
Эти слова принадлежат тренеру французской команды «Реймс» Альберу Ватте. Да, гости снова покинули поле побежденными. Они показали красивую, техничную игру, блеснули мастерством в передачах. Но этого оказалось недостаточно для достижения победы.
Строя почти все свои комбинации на передачах низом, французские футболисты вели игру неторопливо, даже слишком спокойно. Они не могли создать численное превосходство на штрафной площадке динамовцев, которые всегда успевали организовать оборону. Медлительность и была причиной того, что ворота хозяев поля почти не подвергались обстрелу. Форварды французской команды так и не показали своего умения сильно и точно бить по воротам.
Впрочем, один, острый момент у ворот «Динамо» все же возник. Случилось это на первых же минутах. Ошибка одного из динамовцев позволила полузащитнику гостей Панверну пройти с мячом до самой линии ворот. Последовала прострельная передача, и никем не прикрытый Фонтан открыл счет.
С этого момента динамовцы надолго завладели инициативой. Их превосходство в скорости и физической подготовке было очевидным. Тбилисцы играли очень дружно. Вскоре Яманидзе с хорошей подачи Калоева сравнял счет. Затем два мяча забил отлично игравший Гогоберидзе. Причем оба из за штрафной площадки точными ударами в угол ворот.
Уже после матча, высоко оценив игру ветерана динамовской команды, Альбер Ватте сказал:
— Мне не впервые приходится видеть Гогоберидзе на поле. Он поражает меня. В свои 37 лет этот замечательный футболист выглядит значительно энергичнее наших 25-летних ребят.
До конца тайма центральный нападающий динамовцев Калоев, выйдя победителем в единоборстве с защитниками и вратарем «Реймса», довел счет до 4:1.
После перерыва гости меняют вратаря. У динамовцев тоже замена. На левом краю появляется Месхи. И первая же комбинация с его участием завершается успехом: Мелашвили забивает пятый гол.
Гости контратаковали редко. Во время одной из таких контратак за игру рукой судья Н. Хлопотин назначил 11-метровый штрафной удар в ворота тбилисцев, который реализовал Леблон.
Счет 5:2 в пользу тбилисцев не изменился до конца матча.
Г. АКОПОВ. (Наш корр.).
Тбилиси.

Газета «ლელო» («Лело», Тбилиси) от 25 июня 1959 года:

ასე დამარცხდა „რეიმსი“.
თბილისი. „დინამოს“ სტადიონი. 23 ივნისი.
„დინამო“: კავაზაშვილი, თორაძე, ჩოხელი, ხოჭოლავა, სიჭინავა, ზეინკლიშვილი, იამანიძე, ღოღობერიძე, მელაშვილი, კალოევი, დათუნაშვილი (მესხი).
„რეიმსი“: კოლონა (ჟაკე), ჟონკე, ვენდლინგი, ჟიროდი, პენვერნი, ბარატო (დიუზბაელი), მიულერი, ლებლონი, სიატკა, ფონტენი, ვენსანი.
მსაჯი: ნ. პოდგორნი (მოსკოვი).
საერთაშორისო შეხვედრები ფეხბურთში ყოველთვის დიდი მოვლენაა თითოეული გუნდის ისტორიაში, მაგრამ მათს შორის განსხვავება უეჭველად არსებობს. მართლაც, როგორ შეიძლება თანაბარი მნიშვნელობა მიენიჭოს ბასკონიის ნაკრებს, „ვესტ ბრომვიჩ ალბიონს“ და, ვთქვათ, ეთიოპიის ან ინდოეთის გუნდებს. აქტიური ბალანსის დაგროვება საერთაშორისო მატჩებში ერთი საქმეა, ხოლო ბრძოლა უცხოეთის უძლიერეს ფეხბურთელებთან, მათთან ურთიერთობა სულ სხვა. ესაა სკოლა, რომელიც კეთილნაყოფიერ გავლენას ახდენს თამაშის საერთო კლასზე და ხელს უწყობს მის პროგრესს.
სწორედ ამ უკანასკნელი თვალსაზრისით ველოდით საფრანგეთის საუკეთესო გუნდის „რეიმსის“ ჩამოსვლას თბილისში. „რეიმსის“ მნიშვნელობა საფრანგეთში შორს ცდება საკლუბო გუნდის როლს და ფაქტიურად ეროვნული ფეხბურთის საფუძველს წარმოადგენს, ვინაიდან მისი მოთამაშეების უმრავლესობა, ესაა საფრანგეთის ნაკრები გუნდის ბირთვი, მისი წამყვანი ძალა, ხოლო საფრანგეთის ნაკრები კი ყველასათვის ცნობილია, მესამე ადგილზე გავიდა VI მსოფლიო ჩემპიონატში.
„რეიმსმა“ მოლოდინი ვერ გაამართლა. ფრანგებმა წააგეს მატჩი „ზენიტთან“ — 0:3, ცსკ მო-სთან — 0:3. ორ შეხვედრაში „მსოფლიო რეკორდსმენმა“ ჟიუს ფონტენმა და მისმა პარტნიორებმა ვერ გაიტანეს ვერცერთი ბურთი და ასე „მშრალად“ ჩამოვიდნენ ჩვენს ქალაქში. და აი „რეიმსი“ შეხვდა თბილისის „დინამოს“. პირდაპირ უნდა ითქვას, მაყურებელთა უმრავლესობა უკმაყოფილო დარჩა ფრანგების თამაშით და შეიქმნა აზრი, რომ ეს საშუალო კლასის გუნდია, რომელმაც „დინამოს“ კარში 2 ბურთი გაიტანა მხოლოდ მეკარე კავაზაშვილისა და მცველების შეცდომის, აგრეთვე მეტად პრობლემატური პენალტის წყალობით.
ძნელია დაეთანხმო იმას, რომ „რეიმსი“ საშუალო გუნდია. ფრანგებმა ამას წინათ შტუტგარტში ჩაატარეს მატჩი და ერთ-ერთი იქაური გაზეთი წერდა: „ჩვენ ვერ ვიცანით საფრანგეთის საუკეთესო გუნდი, ვერ ვიცანით ფონტენი.“ ვერ იცნო ფონტენი ბ. პაიჭაძემაც. მატჩის დამთავრების შემდეგ იგი გაოცებული იყო ფრანგების ცენტრალური თავდამსხმელის პასიური, დუნე თამაშით, მისი მეტისმეტი „მშვიდობიანი“ განწყობილებით მოწინააღმდეგე კარის მიმართ.
„რეიმსის“ ხელმძღვანელობა თავიანთ წარუმატებლობას დაღლილობას მიაწერს. შეიძლება ეს ასეცაა, მაგრამ როცა გუნდი მინდორზე გამოდის, მან მთელი ძალები, მთელი ენერგია უნდა მისცეს გამარჯვებისათვის ბრძოლას და თუ მას არა აქვს ეს ბრძოლისუნარიანობა, ეს სპორტული ჟინი და მისწრაფება, ე.ი. გუნდს დიდი, მეტად დიდი ნაკლი გააჩნია.
რა აჩვენა „რეიმსმა“ თბილისში? გუნდს აშკარად სუსტი მეკარეები ჰყავს. ჩვენ არ ვიცით, როგორ იცავენ სხვა დროს კარს კოლონა და ჟაკე, ამჯერად კი ორივეს ელემენტარული შეცდომები ჰქონდა როგორც ტექნიკაში, ისე საჯარიმო მოედანზე თამაშში. სუსტია დაცვის ხაზიც. მრავალ საერთაშორისო ბრძოლაში გამოცდილი ჟონკე, რომელსაც 60-ჯერ აქვს ნათამაშები საფრანგეთის ეროვნულ ნაკრებში, თითქმის უსუსური ჩანდა კალოევის წინააღმდეგ. დანარჩენები ზონიდან არ იცვლიან ფეხს და სრულიად ვერ უძლებენ წესებით ნებადართულ ძალისმიერ ბრძოლას.
შეიძლება მათ შორის გამონაკლისს წარმოადგენს ვენდლინგი, რომელმაც პირველ ტაიმში დათუნაშვილი ჩაკეტა, ხოლო მეორეში უშეცდომოდ ეთამაშა მესხს. იგი არ აძლევდა თბილისელს წინ გასვლის საშუალებას, იხევდა უკან და აქ უსწორდებოდა მას. შედარებით უკეთესი იყო „რეიმსის“ თავდასხმა. ფონტენი, ლებლონი, ვენსანი, დიუბაელი კარგად ფლობენ ბურთს, აქვთ ზუსტი გადაცემები და საკმაოდ შეთამაშებულნი არიან.
საერთოდ, ფრანგ ფეხბურთელებს ახასიათებთ სიმსუბუქე, ძალდაუტანლობა, მახვილგონიერება და დისტანციის გრძნობა. იშვიათად რომ გადაცემამ ვერ მიაღწიოს მიზანს ან ბურთი პარტნიორისათვის ძნელი მისაღები იყოს. მაგრამ ყველაფერი ეს ხდება მეტად ნელ ტემპში, მცირე ტერიტორიაზე, თითქმის შეჯგუფულად. ამიტომაა, რომ მათ გარეგნული ეფექტი მეტი აქვთ, ვიდრე შედეგი.
თბილისის „დინამომ“ კარგად ჩაატარა აღნიშნული მატჩი — ტემპში, მონდომებით, გეგმიანი ურთიერთმოქმედებით. მცირე გამონაკლისის გარდა, დაცვა საიმედოდ დარაჯობდა კარის მისადგომებს, მოწინააღმდეგე ფორვარდებს არ აძლევდა არათუ თამაშის გაშლის, არამედ საერთოდ კართან გასვლის საშუალებას. ეს კარგია. მაგრამ კვლავ დიდ შეშფოთებას იწვევს დინამოელთა ნახევარდაცვა. თბილისის „დინამო“ დღეს აღმავლობის გზაზეა, თანდათან სწორდება ნაკლოვანებანი, უმჯობესდება თამაშის საერთო ნახატი, უფრო სტაბილური ხდება გუნდის შედეგები. მაგრამ სიჭინავა და ზეინკლიშვილი ჯერჯერობით ვერ პასუხობენ ამ პროგრესის შესატყვის მოთხოვნებს. დაცვაში ისინი ასე თუ ისე დამაკმაყოფილებლად თამაშობენ, ხოლო მინდვრის ცენტრში და გუნდის შეტევაზე გადასვლისას, ორივენი ეთიშებიან სამოქმედო გეგმას და კარგავენ კონტაქტს თავდასხმასთან. ამის გამო „დინამოს“ ფორვარდები მოწყვეტილი არიან თავიანთ უკანა ხაზს, ვერ ღებულობენ მისგან კომბინაციურ მხარდაჭერას და ხანგრძლივი იერიშის წარმოების საშუალებას, ჩვენი ნახევარდაცვის ტაქტიკური მოქმედება მეტად პრიმიტიული და მოუხეშავია.
თბილისელთა თავდასხმა (კალოევი, მელაშვილი, იამანიძე) ამ დღეს მოწოდების სიმაღლეზე იდგა, მაგრამ განსაკუთრებული აღნიშვნის ღირსია ღოღობერიძის ბრწყინვალე თამაში. ეს შესანიშნავი ვეტერანი დღესაც ახალგაზრდული ენერგიითაა აღსავსე და ფაქტიურად გუნდის მამოძრავებელ ძალას წარმოადგენს. ამიტომ იყო, რომ „რეიმსის“ მწვრთნელმა ყოველგვარი დაყოვნების გარეშე, პირდაპირ გვარით დაასახელა იგი — ღოღობერიძე, როგორც „დინამოს“ საუკეთესო მოთამაშე.
მიუხედავად იმისა, რომ ანგარიში სტუმრებმა გახსნეს (ფონტენი), იამანიძემ მალე გაქვითა გოლი, ხოლო შემდგომში ღოღობერიძემ (ორჯერ) და კალოევმა ოთხამდე აიყვანეს ანგარიში.
„რეიმსმა“ შესვენების შემდეგ საგრძნობლად გამოასწორა თამაში და თუმცა დასაწყისშივე მიიღო გოლი მელაშვილისაგან, შემდგომში შეძლო საპასუხო ბურთის გატანა (ლებლონი). თბილისის „დინამომ“ მოიპოვა გამარჯვება ანგარიშით 5:2.
ბ. ქორქია.