Газета «Советский спорт» (Москва) от 20 апреля 1971 года:

СЕГОДНЯ ДОВОЛЬНЫ, А ЗАВТРА?..
«Спартак» (Москва) — «Динамо» (Тбилиси). 1:1 (0:0).
Москва. Центральный стадион имени В. И. Ленина. 60 000 зрителей.
18 апреля. Солнечно. 12 градусов.
Судьи А. Иванов, А. Кишко, В. Попов (все — Ленинград).
«Спартак»: Баужа, Логофет, Иванов, Ловчев, Киселев, Абрамов, Калинов (Григорьев, 46), Хусаинов, Осянин, Ольшанский (Силагадзе, 69), Егорович.
«Динамо»: Урушадзе, Дзодзуашвили, Эбралидзе, Хурцилава, Мачаидзе, Петриашвили, Кутивадзе, Асатиани, Гавашели, Г. Нодия, Л. Нодия.
Голы: Осянин (64), Гавашели (65).
Дублеры —1:2. Голы: у «Спартака» — Мирзоев, у «Динамо» — Гогоберидзе (2).
Лужники открыли сезон матчем, в котором положение обязывало соперников показать москвичам игру лучшую, чем зрители увидели накануне на стадионе «Динамо». Обе команды могут быть недовольны тем, как они начали сезон. Дело даже не в очках, а в содержании игры, в ее качестве. Особенно это касается спартаковцев, и мне не трудно представить, какое огромное значение придавали они сами первому матчу в Москве.
А тбилисцы прекрасно понимали, что «Спартак» даст бой, что отступать «Спартаку» нельзя. Но нельзя отступать и тбилисцам. Они давно не знали поражений на своем поле, а тут взяли и проиграли… Динамовцы знали, как серьезно настраивается соперник, какое моральное значение придает первому выступлению в Москве, и тоже настраивались. Но была у них еще одна сложность. Никогда прежде, по крайней мере на моей памяти, не выступали тбилисцы в Москве так рано. Обычно они приезжали после шести — восьми туров, с хорошим запасом очков, чаще всего в роли лидеров, с хорошим эмоциональным подъемом, уверенные в своих силах.
Зрители понимали тоже, что идут на многообещающую игру, и, надо заметить, они не были обижены, Забегая вперед, скажу: мы увидели по-спортивному добросовестную, интересную, живую игру. Все к ней располагало: и погода, и удовлетворительное состояние поля, по которому я перед матчем прошелся (и подивился умению работников стадиона в такой короткий срок приводить поле к вполне пристойному для этого времени виду), и четкое судейство.
По одному голу на команду, правда. немного, но сколько было острых ситуаций, сколько били по воротам — и издали, и с позиций более благоприятных! Но почему, скажете, ворота взяли только дважды? Да еще после розыгрыша стандартных положений. Отвечу так: претензии по этому поводу больше следует отнести не к форвардам, а к самоотверженно игравшим защитникам, к четко действовавшим вратарям. Остался бы я доволен игрой как тренер? Конечно, не обошлось без весенних помарок, конечно, не все игроки еще в порядке, и все же я остался бы доволен. Можно огорчаться Симоняну: Силагадзе не забил верный гол после того, как отличным пасом вывел его в прорыв Киселев. Но можно огорчаться и Качалину. Гавашели не забил не менее верный гол когда Дзодзуашвили в углу поля хорошо обыграл защитника и так же хорошо и расчетливо прострелил в площадь ворот.
Как же развивалась игра? С места в карьер начали москвичи. Они внимательны в обороне, контролируют мяч. Тбилисцы ограничиваются дальними пристрелочными ударами Кутивадзе, Асатиани, Хурцилавы. Вскоре настает черед спартаковцев ударами издали проверять Урушадзе. Метров с 30 бил в верхний угол Иванов, хорошо с полулета пробил Киселев — Урушадзе берет все мячи. Хусаинов стал чаще смещаться в центр и завязывать интересные комбинации с Егоровичем. На 25-й минуте после подключения в атаку Логофета Хусаинов попал мячом в перекладину, Логофет добивал, но на месте был Урушадзе.
С середины тайма опасности попеременно возникают у тех и других ворот.
Киселев продольным пасом вывел в прорыв Егоровича, неожиданно споткнулся и упал Хурцилава, и, кто знает, чем бы это кончилось, если бы решительно не вышел и не бросился в ноги форварду вратарь. А спустя три минуты уже Гавашели не использовал тот момент, о котором я упоминал выше.
Москвичи, пожалуй несколько уступали в движении, в скорости, недопустимо медленно делали свое дело полузащитники, и потому очень любопытной мне показалась первая замена, сделанная «Спартаком». Ничего не могу сказать о Григорьеве, который увял после первого затяжного рывка, причем не вперед, а назад, к своим воротам. Но перевод (вместо слабо сыгравшего Калинова) в среднюю линию Осянина, до того промаявшегося на нелюбимом, как мне кажется, им правом фланге, заметно расцветил игру и самого Осянина, и команды в целом. Еще одну замену москвичи провели, наверное, с целью убыстрить темп. Второй тайм в самом деле прошел побыстрее, хотя игра несколько и потеряла точность.
Любопытно: гости остались верны себе — играют третий матч неизменным составом, без замен. Второй тайм был примечателен еще и тем, что обе команды охотно шли на обострения, чаще подключали в атаку защитников и, как следствие, позволяли контратакующим пронизывать поредевшие оборонительные порядки. Все чаще и чаще возникали голевые ситуации. И вот Хусаинов слева так подрезал мяч на линию вратарской площадки, что защитники его пропустили, а вратарь не посчитал возможным выйти на перехват. В сутолоке у ворот после того, как удар Ольшанского парировал Урушадзе, Осянин открыл счет. Менее минуты понадобилось гостям, чтобы отыграться.
Гол был очень красив: штрафной бил Кутивадзе, а Гавашели опередил защитника и головой послал мяч в сетку.
Это была игра равных. И в равной степени соперники могут быть довольны ее содержанием. Конечно, игра была не без недостатков, но не они все-таки определяли ее качество. Сейчас мы такой игрой довольны, очень скоро нам этого будет мало.
М. ЯКУШИН,
заслуженный мастер спорта.

Газета «ლელო» («Лело», Тбилиси) от 20 апреля 1971 года:

საერთო შთაბეჭდილება კარგია.
მოსკოვი. ვ. ი. ლენინის სახელობის ცენტრალური სტადიონი. 18 აპრილი.
“სპარტაკი” (მოსკოვი) — “დინამო” (თბილისი) — 1:1 (0:0).
“სპარტაკი”: ბაუჟა, ლოგოფეტი, ივანოვი, ლოვჩევი, კისელიოვი, აბრამოვი, კალინოვი (გრიგორიევი), ჰუსაინოვი, ოსიანინი, ოლშანსკი (სილაგაძე), ეგოროვიჩი.
“დინამო”: ურუშაძე, ძოძუაშვილი, ებრალიძე, ხურცილავა, პეტრიაშვილი, კუტივაძე, ასათიანი, მაჩაიძე, გავაშელი, გ. ნოდია, ლ. ნოდია.
მსაჯი: ა. ივანოვი (ლენინგრადი).
დუბლიორები — 2:1 “დინამოს” სასარგებლოდ.
პირველი, რაც უნდა ითქვას ამ მატჩის სარეცენზიო წერილის დასაწყისში, ისაა, რომ მაყურებლებსაც და სპეციალისტებსაც საერთო შთაბეჭდილება კარგი დარჩათ.
თამაში მთლიანად გადასცა ცენტრალურმა ტელევიზიამ და ამაში დაგვერწმუნებიან მრავალრიცხოვანი გულშემატკივრებიც, ხოლო თუ მათ შორის არიან “ურწმუნო თომანი”, ნუ დაავიწყდებათ: სეზონი ახლა მხოლოდ იწყება, ფეხბურთელები ჯერ კიდევ არ შესულან ნამდვილ, საბრძოლო ფორმაში, გუნდები ჯერ გარკვეული ექსპერიმენტებისა და ძიების პროცესში არიან და ამიტომ შეცდომები მატჩის მსვლელობისას ბუნებრივია.
შეხვედრის პირველ 15-20 წუთს მე ერთგვარი სიფრთხილის ტაქტიკას ვუწოდებდი. მართალია, იყო სწრაფი გარღვევები და შორი დარტყმები კუტივაძის, ასათიანის, ხურცილავას, ჰუსაინოვის, ეგოროვიჩის მხრივ, მაგრამ ზედმეტ რისკს ვერ წევდა ვერც ერთი მხარე, შუა მინდორს მეტი დატვირთვა აქვს, ვიდრე რომელიმე საჯარიმო მოედანს.
თბილისელებმა უფრო ადრე გაიხსნეს ხელ-ფეხი. მათი საერთო შემტევი გეგის მოთავენი ნახევარმცველები იყვნენ, რომლებიც ძალიან ბევრს, აქტიურად შრომობდნენ თავიანთ ზონაში და სპარტაკელებს ძნელ პრობლემათა წინაშე აყენებდნენ. თუმცა ამ უკანასკნელთ საბოლოოდ ის შველოდა, რომ კუტივაძეც, ასათიანიც, მაჩაიძეც მეტისმეტად ერთობოდნენ ბურთის ტარებით და ვერ ელეოდნენ მას არა მარტო საიერიშო კომბინაციების გათამაშებისას (როცა ერთ შორეულ გადაცემას გაცილებით მეტი სარგებელი ექნებოდა, ვიდრე 15-20 მეტრის გადალახვას ბურთიანად), არამედ წმინდა დაცვითს ოპერაციებშიც, სახიფათო ვითარებაში. იგივე შეიძლება ითქვას დინამოელთა მცველებზე: ისინიც ბურთიანად ამჯობინებდნენ თავის დაღწევას მეტად კრიტიკულ მომენტებში, თუმცა ფეხბურთის კანონი გარკვევით მეტყველებს: ნუ ატარებ ბურთს საკუთარ საჯარიმოზე, ეს ცეცხლთან თამაშია.
საერთოდ, დინამოელები ძალიან ლამაზად, ეფექტურად, მოხდენილად თამაშობენ, მაგრამ ხშირად ივიწყებენ ეკონომიურობის პრინციპს. ნახევარმცველი ან მცველი დრიბლინგის მთელ სერიას ასრულებს იმისთვის, რომ თავდამსხმელს შორიდან მიუტანოს ბურთი, მაშინ, როცა ზუსტ, მოულოდნელ შორ გადაცემას შეუძლია ძალებიც დაზოგოს და ხიფათიც მეტი შექმნას. ალბათ ამიტომაა, რომ “დინამოს” თავდამსხმელები ნაკლებად იხსნებიან და თვითონაც ზომაზე მეტ ხარკს უხდიან დრიბლინგს, ბურთის ტარებას.
ვერც სპარტაკელები ჩანდნენ ამ მხრივ სათანადოდ მომზადებული: ბურთის რაციონალურ გადაცემებს ისინიც ინდივიდუალურ ბრძოლას ამჯობინებდნენ.
შუა ტაიმიდან მოყოლებული, მკვეთრად იმატა სახიფათო მომენტებმა ორივე კართან. ურუშაძემ რამდენიმე ძნელი ბურთი აიღო, მათგან ერთი შეიძლება გოლითაც დამთავრებულიყო, ძელი რომ არ “ჩარეულიყო” საქმეში (ჰუსაინოვის დარტყმა).
ტაიმის დასასრულს კი გავაშელს ძოძუაშვილის გადაცემის შემდეგ შეექმნა აშკარა საგოლე მდგომარეობა, რომლის დაკარგვა მიუტევებელია გამოცდილი ბომბარდირისთვის.
კიდევ უფრო მეტად გამოიკვეთა თბილისელთა უპირატესობა მეორე ტაიმში.
“სპარტაკი” კარგა ხანს იცავდა თავს და საამისოდ დიდი ჯაფის გაწევაც დასჭირდა.
პირველი გოლი ერთობ მოულოდნელი იყო. 64-ე წუთზე სტუმრების მხარეს დაინიშნა საჯარიმო. იგი მოაწოდა ჰუსაინოვმა, თბილისელთა მცველებმა თავიანთ განლაგებაში დაუშვეს ელემენტარული შეცდომა, რომელიც არ ეპატიება არც ერთ მათგანს, და ოსიანინმა სულ ახლოდან უბრალოდ შეაგორა ბურთი ბადეში.
ასეთი მატჩის წაგება დასანანი იქნებოდა, მაგრამ დინამოელებმა იხსნეს ქულა: წუთიც არ იყო გასული ოსიანინის გოლის შემდეგ, რომ ზუსტად ისეთივე საჯარიმო დაინიშნა მასპინძელთა კართან. კუტივაძემ კარგად მიაწოდა ბურთი, გავაშელმა თავით შეუცვალა მას მიმართულება და ბაუჟა უძლური იყო რაიმე მოემოქმედა.
ძველმა მეტოქეებმა თანაბრად გაიყვეს ქულები და ვიმეორებ, მატჩმა კარგი შთაბეჭდილება დატოვა.
ვ. პავლოვი. (ტელეფონით, ჩვენი კორ.).