Газета «Советский спорт» (Москва) от 22 июня 1971 года:

«ДИНАМО» (ТБИЛИСИ) — «ЗЕНИТ» — 2:1.
«Динамо» (Тбилиси) — «Зенит» (Ленинград). 2:1 (1:0).
Тбилиси. Стадион «Локомотив». 8000 зрителей. 20 нюня. Облачно. 20 градусов.
Судьи Я. Балыкин, А. Гладкий, П. Рыбаков (все — Днепропетровск).
«Динамо»: Урушадзе, Дзодзуашвили, Эбралидзе, Хурцилава Челидзе, Петриашвили, Кутивадзе, Мачаидзе, Метревели (Кипиани, 60), Г. Нодия, Л. Нодия.
«Зенит»: Пронин, Булавин, Лохов, Голубев, Загуменных, Садырин, Кох (Наумов, 74), Трембач, (Хромченков, 30), Иванов, Гончаров, Фокин.
Голы: Мачаидзе (18), Садырин 67), Г. Нодия (77).
Предупрежден Булавин.
Дублеры — 2:0. Голы: Кипиани, Илиади.
Команды вышли на поле под аккомпанемент дождя, вначале мелкого, а во втором тайме лившего как из ведра. Но как ни странно, именно вторая половина игры получилась боевой.
Однако расскажу сначала о первом тайме. Хозяева избрали малоэффективную тактику. Мяч с правого фланга адресовался в центр в надежде на то, что кто-нибудь сумеет протолкнуть его в ворота. И раз за разом он становился добычей высокорослых защитников «Зенита» и вратаря. Но вот активно действовавший Мачаидзе (кстати, он был лучшим в этом матче) догадался метров с 25 «выстрелить» по воротам Пронина.
Известно, что мокрый мяч, даже не сильно пробитый, опасен для вратарей. А удар у Мачаидзе получился отменный — сильный и прицельный. Гол!
Пропущенный мяч не обескуражил ленинградцев. Они действовали быстро, создавая подряд несколько раз моменты для взятия ворот. На 20-й минуте, например, Гончаров угодил мячом в штангу. Прицельно били Садырин, Трембач, Фокин. Но Урушадзе играл собранно и внимательно. И все же Садырину в середине второго тайма удалось использовать прострельную передачу — 1:1. И сразу же динамовцы прибавили в скорости. Снова много хлопот доставляет защитникам гостей Мачаидзе. Но теперь в унисон с ним стали действовать братья Нодия. Общими усилиями тбилисцы переломили ход поединка, а Г. Нодия забил победный гол.
Б. КАМЕНСКИЙ. (Наш обществ, корр.).

Газета «ლელო» («Лело», Тбилиси) от 22 июня 1971 года:

15 წუთი 90-დან…
თბილისი. “ლოკომოტივის” სტადიონი. 20 ივნისი.
“დინამო” (თბილისი) — “ზენიტი” (ლენინგრადი) — 2:1 (1:0).
“დინამო”: ურუშაძე, ძოძუაშვილი, ებრალიძე, ხურცილავა, ჭელიძე, პეტრიაშვილი, კუტივაძე, მაჩაიძე, მეტრეველი (ყიფიანი), გ. ნოდია, ლ. ნოდია.
“ზენიტი”; პრონინი, ბულავინი, ლოხოვი, გოლუბევი, ზაგუმენისი, სადირინი, კოხი (ნაუმოვი), ტრემბაჩი (ხრომჩენკოვი), ივანოვი, გონჩაროვი, ფოკინი.
მსაჯი: ი. ბალიკინი (დნეპროპეტროვსკი).
“ზენიტის” სატურნირო მდგომარეობა 10 ივნისისთვის, რბილად რომ ვთქვათ, ერთობ არასახარბიელო იყო: სულ 7 ქულა ათ თამაშში, სახიფათო ადგილი აუტსაიდერთა შორის, მხოლოდ 4 გატანილი გოლი… გათამაშების პირველი ნახევარი კი დასასრულს უახლოვდება. ასეთ პირობებში, გინდა, არ გინდა, იძულებული ხარ ითამაშო ისე, როგორც არასდროს, გამოავლინო ყველაფერი, რაც შეგიძლია და შეიძლება — ცოტა მეტიც.
და “ზენიტმაც” სწორედ ასე ითამაშა — თავის შესაძლებლობათა მაქსიმუმით (ამინდიც შესაფერისი, “ლენინგრადული” იყო — წვიმიანი), ძალების უკიდურესი დაძაბვით, მთელი მონდომებით. როგორც მატჩის შემდეგ განაცხადა გუნდის უფროსმა მწვრთნელმა ე. გორიანსკიმ, “ზენიტს” მანამდეც ასეთ დონეზე რომ ეთამაშა, მას ექნებოდა არა 7, არამედ 10-11 ქულა…
მატჩის მსვლელობაში ლენინგრადელები თავს არ ზოგავდნენ, რომ ეხსნათ თუნდაც ქულა. საამისოდ ისინი ჯერ კარგად ორგანიზებულ კონტრიერიშებს ახორციელებდნენ, რომლის მახვილზეც აქტიურად, ძალიან სახიფათოდ მოქმედებდნენ გონჩაროვი და კოხი, ხოლო შემდეგ, დინამოელთა თავდასხმის აშკარა პასიურობა ნათელი რომ გახდა, “ზენიტს” მთელი პერიოდები ჰქონდა, როცა საფუძვლიანად ფლობდა ინიციატივას, შეტევაში გადაჰყავდა დიდი ძალები და დინამოელთა დაცვას მძიმე დატვირთვით უხდებოდა ბრძოლის წარმოება. ბევრჯერ კარის ბედი ბეწვზე ეკიდა და თავი გამოიჩინა ურუშაძემ, რომელმაც რამდენიმეჯერ იხსნა თავისი გუნდი უკიდურესად ძნელ ვითარებაში.
როგორ უნდა გავშიფროთ ყოველივე ზემოთქმული? რატომ გაგვიჭირდა ასე მატჩის მოგება აუტსაიდერთან, რატომ ვიდექით ქულის დაკარგვის საშიშროების წინაშე გუნდთან, რომელსაც მანამდე ათ მატჩში სულ 4 ბურთი ჰქონდა გატანილი?
გუნდის გაჭირვებაში უპირველესი დამნაშავეა თავდასხმა. რა შეიძლება ითქვას კარგი ჩვენს ფორვარდებზე, როცა “ზენიტთან” მატჩის წინ მათი აქტივი შეადგენდა სულ 5 ბურთს 9 თამაშში (მეექვსე გოლის ავტორი ნახევარმცველი მაჩაიძე გახლავთ).
სტატისტიკოსები ალბათ გამოთვლიან, რომ ასეთი “გვალვა” თბილისის “დინამოს” თავდასხმას იშვიათად მოსწრებია. თითო მატჩში ჩვენს შემტევ მოთამაშეებს გაუტანიათ 3-5 და მეტი ბურთი. ეს გვახსოვს, მაგრამ ერთ მატჩზე საშუალოდ ერთი გოლი რომ არ მოდიოდეს, ეს კი მეტისმეტია. საქმე გვაქვს ჩვენი ტრადიციების აშკარად საწინააღმდეგო მოვლენასთან!
რა შეგვიძლია კარგი ვთქვათ თბილისის “დინამოს” თავდამსხმელებზე, როცა 20 ივნისისთვის მათ ყველას ერთად უფრო ნაკლები ბურთი ჰქონდათ გატანილი, ვიდრე ერთ კაცს, მინსკელთა ბომბარდირს მალოფეევს? შედეგიანი შეტევის გარეშე თბილისის “დინამოს” წარმატება წარმოუდგენელია. ეს კარგად უნდა ახსოვდეთ მათ, ვინც ბ. პაიჭაძის, ა. ღოღობერიძის, გ. ჯეჯელავას, ა. ხარბედიას, ზ. კალოევის, თ. მელაშვილის, ი. დათუნაშვილისა და სხვა წინაპრების ტრადიციების გამგრძელებლადაა მოწოდებული კოლექტივში.
გაიხსენეთ განვლილი მატჩის მსვლელობა. პირველი ტაიმი ისე გამთავრდა, რომ “დინამოს” თავდამსხმელებს ხეირიანი არაფერი შეუქმნიათ შეტევის ზონაში. ჩვენ ვლაპარაკობთ არა ტაქტიკის საკითხებზე, ამა თუ იმ კომბინაციის სიავკარგეზე, არამედ წინა ხაზის მოთამაშეთა სრულ უმოქმედობაზე. ბურთი სულ ცოტა დროითაც არ ჩერდებოდა წინ, იერიშის დროს და “ზენიტის” დაცვა პირველივე შეტაკებისას იგერიებდა მას. “დინამოს” თავდამსხმელები არ იხსნებოდნენ გადაცემის მისაღებად ღია პოზიციაში, ითქვიფებოდნენ მოპირდაპირე მცველთა შორის, სისტემატურად კარგავდნენ ბურთს, ვერ ასრულებდნენ ელემენტარულ მანევრებს. ასე გრძელდებოდა დიდხანს, რეგულარულად და მხოლოდ მაშინ, როცა მატჩი დასასრულს უახლოვდებოდა და სათამაშო დროც სულ რაღაც 15 წუთი დარჩა, თავდამსხმელებმა ხელი გამოიღეს და “გამოჩნდნენ” მინდორზე გ. და ლ. ნოდიები. მაგრამ 15 წუთი ეყოფა ასეთ მძიმე მატჩებს?
ამიტომ ვუსვამთ ხაზს, რომ თამაშის მთელი სიმძიმე უკანა ხაზების მოთამაშეებს დააწვათ და ანგარიშის გახსნაც ნახევარმცველმა შეძლო. მე-17 წუთზე ბურთი მაჩაიძესთან მოხვდა, ნახევარმცველი მოკლებული იყო საშუალებას რაიმე კომბინაცია გაეთამაშებინა თავდამსხმელებთან, ვინაიდან ისინი ჩაკეტილი იყვნენ, და მან 25 მეტრიდან მოულოდნელად, ძნელი მდგომარეობიდან დაარტყა კარში. პრონინი ვერ მისწვდა ბურთს — 1:0.
ეს გოლი “ზენიტმა” გაქვითა 67-ე წუთზე. სადირინი სწრაფად გავიდა მარჯვენა ფლანგზე და ძლიერად დაარტყა. ბურთი მოხვდა თბილისელთა ერთ-ერთ მცველს, შეიცვალა მიმართულება და გავიდა კარში — 1:1.
დინამოელთა თავდამსხმელები ერთხანს ისევ ინერტულად თამაშობდნენ, მაგრამ მერე მოწესრიგდა მათი ურთიერთმოქმედება, “ზენიტის” კართან შეიქმნა რამდენიმე სახიფათო მომენტი და 77-ე წუთზე გ. ნოდიამ პეტრიაშვილის გადაცემით ზუსტად გაგზავნა ბურთი მეტოქის კარში.
ცალკე აღნიშვნის ღირსად მიგვაჩნია თბილისის “დინამოს” სათადარიგო შემადგენლობის მეტად საინტერესო, მონდომებული, მაღალკვალიფიციური თამაში.
ჩვენმა დუბლიორებმა თავი გამოიჩინეს “ზენიტთან” და დამაჯერებლად გაიმარჯვეს — 2:0. ბურთები გაიტანეს ილიადიმ და ყიფიანმა.
ბ. ქორქია.

Газета «Молодежь Грузии» (Тбилиси) от 22 июня 1971 года:

На Первенство страны.
Две четверки были самыми высокими оценками, которые старший тренер футболистов тбилисского «Динамо» Г. Качалин выставил своим подопечным после позавчерашней игры на первенство страны с зенитовцами Ленинграда. Их получили Муртаз Хурцилава и Манучар Мачаидзе. Они действительно были лучшими в этот день на поле, и в первую очередь в смысле готовности и умения придать игре энергичность и разумность постоянного движения.
Нас радует, что М. Хурцилава постепенно подходит к своим прежним игровым возможностям — не помешала бы этому травма, которая обнаружилась у него после встречи с ленинградцами. И конечно, хорош был Мачаидзе, хотя к нему у руководителей команды и есть претензии: он порой забывает о своих оборонительных функциях. И все же молодой игрок являет своей игрой отличный пример высокого бойцовского духа, он смел и решителен — качества эти в современном футболе ценятся очень высоко. А превосходный гол, проведенный им неожиданно и мощно, в ворота «Зенита» на 18-й минуте первого тайма, думается, смело можно отнести к тем, что придают футболу яркость и зрелищность.
В середине второго тайма капитан ленинградцев Павел Садырин сквитал результат. Победный гол провел Гиви Нодия.
Г. Меладзе.