Газета «Советский спорт» (Москва) от 1 октября 1987 года:

«ДИНАМО» (Тбилиси) — «ЛОКОМОТИВ» (София) — 3:0.
«Динамо» (Тбилиси, СССР) — «Локомотив» (София, Болгария). 3:0 (1:0). Тбилиси. Стадион «Динамо» имени В. И. Ленина. 30 сентября. Облачно. 25 градусов. 60 000 зрителей.
Судьи Р. Матушек, Р. Лишка, М. Маурер (все — ЧССР).
«Динамо»: Габелия, Кеташвили, Чивадзе, Чедия, Арзиани, Ревишвили, Цвейба, Сулаквелидзе, Аджоев (Кецбая, 70), Гурули, Шенгелия (Коргалидзе, 46)
«Локомотив»: Николов, Велков, Желев, Дудов, Дочев, Васев, Бончев, Метков, Петков, Тодоров (Златинов, 74), Стоев.
Голы: Сулаквелидзе (41), Гурули (73), Чивадзе (79).
Предупрежден Дудов.
На второй минуте Шенгелия не использовал 11 метровый.
В предматчевой беседе с журналистами старший тренер «Локомотива» Апостол Чачевски был на редкость откровенен.
— Мы приехали в Тбилиси вовсе не за тем, чтобы показать зрителю красивый футбол. Наша задача куда более конкретна — добиться результата, дающего право выступить в следующем круге Кубка УЕФА. Все остальное неважно.
Забегая вперед, скажу — поставленную задачу болгарские футболисты не сумели выполнить. И помешали им в этом тбилисцы, Буквально с первых же секунд встречи, ринувшись в наступление, они уже после первой атаки получали реальнейшую возможность открыть счет: гости в пределах собственной штрафной площади недозволенным приемом остановили стремительный прорыв Кеташвили. Пенальти.
Каким хладнокровием должен обладать игрок, чтобы в столь ответственный момент суметь точно пробить с 11-метровой отметки. Недаром, видимо, говорят, что пенальтисту необходимы стальные нервы. Шенгелия, увы, дрогнул. Его удар, хоть и пришелся в самый угол ворот, был настолько слабым, что Николов успел на него среагировать и отбил мяч на угловой.
Неудача, кажется, только раззадорила динамовцев. За один первый тайм они по меньшей мере пять-шесть раз могли добиться успеха. Мяч, однако, упорно не хотел идти в ворота «Локомотива», в чем, впрочем, немалая заслуга Николова. Вратарь софийцев раз за разом отводил утрозу после ударов Гурули, Шенгелия, Цвейбы. Но и он на исходе тайма оказался бессилен против отличного удара Сулаквелидзе, получившего мяч у самой линии штрафной и пробившего без промедления.
Что ж, после забитого гола задача тбилисцев упростилась. Теперь для того, чтобы пробиться в 1/16 финала розыгрыша Кубка УЕФА, им необходимо было хотя бы еще раз поразить ворота соперника.
Дебют второй половины игры хозяевам поля явно не удался. Резко уменьшилось число острых моментов у ворот гостей, чаще стали беспокоить Габелия нападающие «Локомотива». Стало очевидно, что динамовцам нужны свежие силы. И они их получили в лицо, молодого Кецбая. Выйдя на поле за 20 минут до конца встречи, этот футболист внес заметное оживление в действия партнеров и в значительной степени предопределил их успех.
Долгожданный второй гол пушечным ударом метров с 30 забил Гурули (73-я мин.), а вскоре он же выдал точный пас Чивадзе, который ударом головой закрепил успех тбилисского «Динамо».
Д. Какабадзе. (Наш корр.).

Газета «ლელო» («Лело», Тбилиси) от 3 октября 1987 года:

ოპტიმიზმის საფუძველი.
30 სექტემბერს გაიმართა ფეხბურთში ევროპის საკლუბო ტურნირების პირველი წრის საპასუხო მატჩები.
უეფა-ს თასი.
„დინამო“ (თბილისი) _ „ლოკომოტივი“ (სოფია, ბულგარეთი) 3:0 (1:0).
თბილისი. ვ. ი. ლენინის სახელობის „დინამოს“ სტადიონი, 30 სექტემბერი.
„დინამო“: გაბელია, კეტაშვილი, ჩივაძე, ჭედია, არზიანი, რევიშვილი, ცვეიბა, სულაქველიძე, აჯოევი (ქეცბაია, 70), გურული, შენგელია (კორღალიძე, 46).
„ლოკომოტივი“: ნიკოლოვი, ველკოვი, ჟელევი, დუდოვი, დოჩევი, ვასევი, ბიონჩევი, მეტკოვი, პეტკოვი, ტოდოროვი (ზლატინოვი, 74), სტოევი
მსაჯი რ. მატუშეკი (ჩეხოსლოვაკია).
გააფრთხილეს დუდოვი.
უეფა-ს თასის გათამაშების პირველ დღეს ევროპის კლუბ ტურნირებში მონაწილე საბჭოთა 6 გუნდიდან ხუთმა გამარჯვება მოიპოვა. დამარცხდა მხოლოდ თბილისის „დინამო“. ეს ფრიად საწყენი ამბავი გახლდათ. ამგვარი სამწუხარო გამონაკლისი საერთო წარმატების ფონზე დიდი სინანულის გრძნობა იწვევდა.
თბილისელთა ამ მარცხს, რა თქმა უნდა, უშუალოდ ვუკავშირებდით ჩვენი გუნდის წარუმატებლობებს წლევანდელ საკავშირო ჩემპიონატში. რამდენიც უნდა ვილაპარაკოთ იუგოსლავიელი მსაჯის ვ. ვუოვიჩის არაობიექტურ მსაჯობაზე პირველ მატჩში, მოსახდენი მაინც მოხდა. ამიტომაც საპასუხო თამაშის წინ თბილისის „დინამოს“ სრული რეაბილიტაციისთვის უნდა ებრძოლა. რეაბილიტაციისთვის ევროპული მასშტაბითაც და, რასაკვირველია, საკუთარ გულშემატკივართა წინაშეც.
საოცარი ხალხია ეს გულშემატკივრები! მთელი წელია საყვედურისა და წყენის მეტს არაერთს გამოვთქვამთ ჩვენი პირველი გუნდის მიმართ, მაგრამ გასაჭირის საპასუხისმგებლო მომენტი რომ დადგა, „მთელი საქართველო“ ტელევიზორებს მიუსხდა. ჩვენი მთავარი სტადიონი თითქმის სავსე იყო მაყურებლებით და თუკი რაიმე საშუალებით შეიძლებოდა დინამოელთა მხარდაჭერა და გამხნევება, ეს ჩვენს გუნდს არ აკლდა. მატჩის დამთავრების შემდეგ დინამოელებმა მადლობა გადაუხადეს თავიანთ ქომაგებს და, ეტყობა, გარკვეულ, ექსტრემალურ ვითარებაში ფეხბურთელს
გულშემატკივრის გამხნევება უფრო შველის, ვიდრე გაუთავებელი საყვედურები…
„დინამო“ კი ამჯერად ნამდვილად საბრძოლოდ იყო განწყობილი. ნუ დავმალავთ, რომ ახალი ხელმძღვანელობის მოსვლის შემდეგ ჩვენი ფეხბურთელები ადრინდელთან შედარებით გაცილებით უფრო გააქტიურდნენ, განუზომლად მოიმატა საერთო მონდომებამ, ენერგიულმა მანევრებმა, თუმცა, თამაშის ოსტატობას და საშემსრულებლო ხელოვნებას ასე ცქერა ვერ აიმაღლებს. ვეტერანებზე ის შეიძლება ითქვას, რომ ისინი გაცილებით უფრო მობილიზებულნი არიან, ძველ ფორმას იბრუნებენ და შეცდომებსაც ნაკლებად უშვებენ. ის სარევანშო ანგარიში, რომლის წყალობითაც თბილისის „დინამომ“ სძლია სოფიის „ლოკომიტივს“ გათამაშების შემდგომ წრეში გასვლის საშუალება შეგვიქმნა.
3:0 — ევროპის საკლუბო გათამაშებათა ასპარეზზე იოლი ამბავი არაა, მით უმეტეს, პირველი მარცხის შემდეგ და შეცდომა იქნებოდა გვეფიქრა, რომ ჩვენს გუნდში ყველაფერი მოწესრიგდა. რა თქმა უნდა, არა! თბილისელთა თამაშში ახლაც ხშირია შეუთანხმებლობა, შეცდომები, უზუსტო დარტყმები მეტოქის კართან შექმნილი სახიფათო ვითარებისას, გაუმართლებლად ბევრ ჯარიმას ღებულობენ ჩვენი მცველები, როცა მეტოქის თავდამსხმელებთან უშუალო ორთაბრძოლებში ებმებიან. ამ ჯარიმების შედეგად ბულგარელმა ფეხბურთელებმა სტანდარტულ მდგომარეობათა გათამაშების მრავალზე მრავალი შესაძლებლობა მიიღეს და კარგია, რომ ჩვენი მცველები ახერხებდნენ მათ მოგერიებას. დღევანდელ საზეიმო განწყობილებაში ამ შეცდომებს იმიტომ ვუსვამ ხაზს, რომ წინ საკავშირო ჩემპიონატის რამდენიმე უაღრესად საპასუხისმგებლო შეხვედრაა ჩასატარებელი, ამ შეცდომათა გამეორება კი მძიმე მდგომარეობაში ჩაგვაყენებს. რახან ახლა მობრუნების წერტილთან დავდექით და აღმავლობის გზას შევუდექით, ყოველი მატჩი კი არა, მისი თითოეული ეპიზოდიც კი ზუსტად გაანგარიშებული და აწონ-დაწონილი უნდა გვქონდეს. თბილისის „დინამოს“ ფეხბურთელებს აღარა აქვთ არც ერთი შეცდომის უფლება. ეს სენტენციები მხოლოდ და მხოლოდ ჩვენი კეთილი სურვილებით არის ნაკარნახევი.
ავიღოთ, თუნდაც, ის 11-მეტრიანი, რომელიც მატჩის პირველივე წუთზე დაინიშნა „ლოკომიტივის“ კარში ხდება, როცა პენალტები ვერ გააქვთ, ეს ტრაგედია არაა, მაგრამ გაიხსენეთ, თბილისის „დინამომ“ წლეულს უკვე რამდენჯერ ვერ გამოიყენა ასეთივე შესაძლებლობა. შენგელიამაც ვერ შეძლო ამ დღეს ბურთის გატანა, მან აშკარად სუსტად შეასრულა დარტყმა და საშუალება მისცა ბულგარელთა ჩინებულ მეკარე ნიკოლოვს მოეგერიებინა ბურთი. ვინ იცის, როგორ წავიდოდა შემდგომში თამაში, დინამოელებს რომ ის ერთსულოვნება და მონდომება არ
გამოეჩინათ, რაზეც ზევით ამდენი ვილაპარაკეთ. მატჩის წინ გამართულ პრესკონფერენციაზე სოფიის „ლოკომოტივის“ მწვრთნელმა ა. ჩაჩევსკიმ განაცხადა: „ჩვენ თბილისში იმიტომ კი არ ჩამოვედით, რომ ლამაზი თამაში ვაჩვენოთ, ჩვენ კონკრეტული ამოცანა გვაქვს დასახული გათამაშების შემდგომ წრეში გასასვლელად და მხოლოდ ამ ამოცანის შესასრულებლად ვიბრძოლებთ. სხვა ყველაფერს მნიშვნელობა არ აქვს.“
მაგრამ, ჩემი აზრით, ა. ჩაჩევსკი შეცდა. ფეხბურთში ყველაფერს აქვს მნიშვნელობა. „ლოკომიტივს“ ფეხბურთელები პირველი მატჩის ანგარიშის ჰიპნოზით იყვნენ „შეპყრობილი“, ორგოლიანი უპირატესობა მათ სავსებით საკმარისად მიიჩნიეს და საპასუხო მატჩი თბილისში ძალზე პასიურად, ზედმეტი სიფრთხილით, შიშით ჩაატარეს. ისინი დინამოელთაგან არ მოელოდნენ ასეთ მონდომებულ, ძლიერ თამაშს, მაგრამ ფეხბურთში ყველაფერს უნდა მოელოდე, თუ არა და ისეთ მდგომარეობაში ჩავარდები, როგორშიც სოფიელთა გუნდი აღმოჩნდა. მაშინაც კი, როცა თბილისელები იგებდნენ ანგარიშით 3:0, სტუმრებს შეეძლოთ აქტიურად ეთამაშათ და, ვთქვათ, ერთი საპასუხო ბურთი გაეტანათ, მაშინ საქმე დამატებით დროზე მიდგებოდა, მაგრამ „ლოკომიტივის“ ფეხბურთელებმა ვერაფრით ვერ შეძლეს დინამოელთა უკიდურესად აქტიური თამაშის დაძლევა და ყველაფერი ის, რაც 30 სექტემბერს მოხდა ჩვენს სტადიონზე, სავსებით შეესაბამება კანონზომიერებას — თბილისის „დინამომ“ 3 „მშრალი“ ბურთი გაიტანა მეტოქის კარში და დარწმუნებული ვართ, ბულგარელთა მეკარე პლამენ ნიკოლოვი რომ არა, რომელმაც რამდენიმე უაღრესად ძნელი ბურთი მოიგერია, ანგარიში მეტიც იქნებოდა.
ერთი სიტყვით, ოპტიმიზმის სრული საფუძველი გვაქვს. საკავშირო ჩემპიონატის დარჩენილი მატჩები თბილისის „დინამომ“ ასეთივე მაჟორულ ტონალობაში უნდა ჩაატაროს და მაშინ თავიდან ავიცილებთ საბედისწერო პრობლემას. დარჩება თუ არა ჩვენი გუნდი უმაღლეს ლიგაში.
სამივე ბურთი ბულგარელთა კარში გავიდა უმაღლესი საფეხბურთო ოსტატობის დონეზე. ეს ჯერ 41-ე წუთზე გააკეთა სულაქველიძემ, როცა ნიკოლოვმა წამით მოადუნა ყურადღება, შემდეგ გურულმა ასეთივე ეფექტური გოლი გაიტანა შორი მანძილიდან 79-ე წუთზე კი ჩივაძემ ზუსტი თავური დარტყმით გაგზავნა ბადეში მარჯვენა ფლანგიდან მოწოდებული ბურთი.
ბიჭიკო ქორქია.

Газета «Футбол-Хоккей» (Москва) № 40 от 4 октября 1987 года:

В ЕДИНОМ ПОРЫВЕ!
КУБОК УЕФА. 1/32 ФИНАЛА. ВТОРОЙ МАТЧ.
«ДИНАМО» (ТБИЛИСИ) — «ЛОКОМОТИВ» (СОФИЯ, БОЛГАРИЯ) — 3:0.
Тбилиси. Стадион «Динамо» имени В. И. Ленина. 30 сентября. 25 градусов. 60000 зрителей.
Судьи Р. Матушек, Р. Лишка, М. Маурер (все — ЧССР).
«Динамо»: Габелия, Кеташвили, Чивадзе, Чедия, Арзиани, Ревишвили, Цвейба, Сулаквелидзе, Аджоев (Кецбая, 70), Гурули, Шенгелия (Коргалидзе, 46)
«Локомотив»: Николов, Велков, Желев, Дудов, Дочев, Васев, Бончев, Метков, Петков, Тодоров (Златинов, 74), Стоев.
Голы: Сулаквелидзе (41), Гурули (73), Чивадзе (79).
Предупрежден Дудов.
На второй минуте Шенгелия не использовал 11 метровый.
Среди шести наших клубов, выступавших нынче в европейских клубных турнирах, в наиболее сложном положении находились в среду динамовцы Тбилиси. Они единственные потерпели в стартовом матче поражение и должны были отыгрываться…
Тбилисский матч, на мой взгляд, и оказался, пожалуй, самым захватывающим и интригующим. Ну, куда больше, когда на первой минуте, после первой же атаки тбилисцы получили право на одиннадцатиметровый и не сумели им воспользоваться. И было от чего заволноваться игрокам и зрителям.
Отвлечемся, однако, ненадолго от происходившего на поле, воскресим в памяти события недавнего и давнего уже прошлого, о которых в еженедельнике принято рассказывать в разделе «До игры».
…Последний матч в рамках турнира УЕФА тбилисцы сыграли пять лет назад. За эти годы состав команды заметно обновился — из всех, кто в среду вышел играть против софийского «Локомотива», лишь четверо имели опыт выступлений в соревнованиях подобного ранга.
Невыразительные выступления динамовцев в чемпионате страны, дефицит в два мяча, привезенный из Софии, не давали столь уж большого повода к оптимистическому настрою перед ответной встречей.
Правда, счет 1:3 не соответствовал ни ходу поединка, ни действительному соотношению сил. Правда и то, что не на высоте оказался арбитр. Все это так. Но утвердительно ответить на вопрос: «Сумеют ли отыграться динамовцы?», можно было лишь с оговоркой: «Если сыграют не так, как в Софии».
Выступая по Грузинскому телевидению, старший тренер «Динамо» Г. Зонин сказал, что все эти дни команда работала над усилением мощи атак и устранением просчетов, приведших к поражению в первом матче.
Один из выводов обнаружился, едва команды вышли на разминку. Состав хозяев поля претерпел модернизацию — в нем появились Кеташвили, Аджоев, Гурули, неплохо сыгравшие в последних матчах внутреннего календаря. Забегая вперед, отмечу, что замены оказались удачными.
Гурули вместе с Цвейба, которому недавно исполнился 21 год, и совсем еще юным Кецбая запомнились смелой, инициативной игрой и жаждой борьбы — качествами, которых так недостает команде сегодня. Цвейба, как показал матч, становится все более заметной фигурой в средней линии «Динамо». В ключевой позиции, которая ему отводится, он чувствует себя увереннее, все чаще оказываясь в роли связующего между обороной и атакой. Более того: в первом тайме именно Цвейба доставлял наибольшие хлопоты вратарю гостей. Трижды наш полузащитник брал на себя смелость завершать комбинации партнеров из-за пределов штрафной площади, и каждый раз Николов с превеликим трудом парировал эти удары.
Два козыря в игре Гурули — хорошо поставленный удар и мощный прыжок, позволяющий активно вести борьбу за верховые мячи, — были известны и до этого. Но, уповая только на них, ожидая, когда, же представится возможность беспрепятственно и прицельно пробить по воротам, многого не добьешься. Вот и выступал Гурули до сих пор ни шатко ни валко, его игра никак не обретет стабильности. А матч с «Локомотивом», который, думаю, был лучшим из всех сыгранных им, показал истинные возможности этого, безусловно, способного футболиста. Выдвинутый на острие атаки, Гурули не ждал, как обычно, предложений от партнеров, а смело вступал в единоборства, много перемещаясь, то и дело оказывался свободным для приема мяча. Ну, а гол, забитый им в середине второго тайма сильнейшим ударом метров с 25, стал украшением матча.
Это был второй гол, утвердивший превосходство хозяев поля по сумме двух встреч. Ему предшествовали многочисленные попытки, предпринимаемые динамовцами с первых же минут. Упустить такую возможность, как пенальти, и не пасть духом — уже за это динамовцы заслуживают добрых слов. Если б «Локомотив» вышел на поле, задавшись целью удержать достигнутое в Софии, тогда бы, наверное, не стоило акцентировать внимание на очевидном территориальном и игровом перевесе динамовцев. В том-то и дело, что и тренер, и игроки болгарского клуба, конечно же, знали, что, как ни велик соблазн играть в Тбилиси с оглядкой на 3:1, им этой возможности не предоставят. И настроились на активную атакующую игру. Если она и не получилась, то виноваты в этом соперники, от многочисленных и разноплановых атак которых надо было искать спасения.
Почти весь первый тайм непрерывно шла осада ворот «Локомотива», а гола все не было. И защитники, и особенно вратарь гостей не знали передышки. Николов выручил команду, парируя коварные удары Аджоева и Шенгелия. Наконец, подключившись к очередной атаке, с мячом в штрафной площади оказался Сулаквелидзе и, верно оценив ситуацию (скопище игроков — своих и чужих — на пятачке перед воротами, ни одного свободного партнера вблизи), решил сам пробить по воротам. Удар пришелся точно в верхний угол. 1:0.
А минутой позже Шенгелия упустил еще одну вернейшую возможность увеличить счет ~ метров с трех он пробил прямо во вратаря.
Как ни тяжело приходилось гостям, но весь первый тайм они старались придерживаться избранного плана игры. После перерыва им не удалось и это. По отбойной игре, на которую они сбивались, по мелким уловкам, к которым прибегали, дабы «заморозить» игру, становилось очевидно: «Локомотив» задался целью не пропустить шторой гол. В сложившейся ситуации динамовцы не стали торопить события, а продолжали наращивать давление на ворота.
С выходом Коргалидзе и особенно Кецбая их атаки получили новый импульс, окрасились в иные оттенки. Гол, забитый Гурули, хоть и был долгожданным, но неожиданным не показался — весь ход предыдущих событий подготовил его. Ну, а третий мяч, забитый Чивадзе после отличной передачи все того же Гурули, лишь подтвердил перевес победителей и закономерность их претензий на выход в следующий круг.
Вне всяких сомнений, что в тот вечер динамовцы сыграли свой лучший матч в нынешнем сезоне, сыграли его в едином порыве. Демонстрируй они такую же игру в чемпионате, вопрос о том, быть или не быть команде в высшей лиге, думаю, не стоял бы. Чтобы успешно завершить чемпионат, каждый из игроков должен отдать игре все, чем богат. Как это было сделано в матче с «Локомотивом».
С удовлетворением должен отметить высокопрофессиональное судейство арбитра из Чехословакии Роберта Матушека. Строгий и принципиальный, он уверенно держал в руках бразды правления, ни разу не злоупотребил властью, не дал ни одного лишнего свистка, наконец, не поддавался уговорам «симулянтов». Содействовать красивой спортивной борьбе, не позволить ее «засорять» — одно из предназначений арбитра. Матушек отлично продемонстрировал это.
Гарун АКОПОВ. ТБИЛИСИ.

Газета «Заря Востока» (Тбилиси) от октября 1987 года:

Газета «Молодежь Грузии» (Тбилиси) от октября 1987 года:

Газета «Вечерний Тбилиси» (Тбилиси) от октября 1987 года: