Газета «Советский спорт» (Москва) от 12 июня 1984 года:

«ДИНАМО» (ТБИЛИСИ) — «ДИНАМО» (МИНСК).
«Динамо» (Тбилиси) — «Динамо» (Минск). 2:0 (1:0). Тбилиси. Стадион «Динамо» имени В. И. Ленина. 10 июня. Ясно. 22 градуса. 74 324 зрителя.
Судьи А. Мушковец, И. Захаров, Н. Овсянников (все — Москва).
«Динамо» (Тбилиси): Абусеридзе, Микаберидзе, Чивадзе, Паикидзе, Арзиани, Какилашвили, Сванадзе, Сулаквелидзе, Гуцаев (Гурули, 88), Жоржикашвили (Тевзадзе, 70), Шенгелия.
«Динамо» (Минск): Жекю, Белов (Метлицкий, 60), Курненин, Янушевский, Шишкин, Зыгмантович, Гоцманов, Пудышев (Мельников, 79), Алейников, Сокол, Кондратьев.
Голы: Жоржикашвили (15), Чивадзе (84, с пенальти).
Предупрежден Янушевский.
Дублеры — 4:2. Голы: Жвания (2), Бараташвили, Чкареули — у тбилисцев; Василевский, Сосницкий — у минчан.
Есть немало примеров того, как после крупного поражения команда горит желанием реабилитировать себя в ближайшем же матче. Такой соперник особенно опасен. Несколько дней назад минчане, как известно, уступили на своем поле — 0:4 московским одноклубникам в полуфинальном кубковом поединке и, естественно, стремились доказать, что срыв тот — не более как досадный эпизод.
Минчане крупными силами бросились атаковать, завладели серединой поля, подали несколько угловых подряд. Но, отразив эти попытки, тбилисцы сами перешли в наступление. И первая же атака на ворота Жекю едва не привела к голу — из выгодной позиции Шенгелия пробил выше ворот. А спустя несколько минут счет был открыт: получив мяч после подачи углового, Жоржикашвили сильно пробил в ближний угол, перекрыть который Жекю не успел.
Если до этого момента минчане владели инициативой, вынуждая соперников больше думать об обороне, то теперь тбилисцы не только уравняли игру, но и сами стали диктовать условия. Решающим в обострении ситуации каждый раз оказывалось, на мой взгляд, более высокое техническое мастерство тбилисских футболистов, их стремление и умение обыграть соперника. Это отличало не только Гуцаева и Шенгелия, но и их молодых партнеров, в том числе крайних защитников Микаберидзе и Арзиани, действовавших у штрафной гостей как заправские форварды. Матч протекал напряженно, отбирая у игроков много энергии физической и нервной. В концовке многое должны были решить выносливость игроков их настойчивость и выдержка. Тут тбилисцы оказались на высоте. И как награда им — второй гол с пенальти, назначенного за снос Гуцаева.
В четырех последних турах тбилисцы набрали семь очков и вплотную приблизились к группе лидеров. Несомненно, это итог позитивных сдвигов, наметившихся в их игре.
К. КРУАШВИЛИ, судья международной категории.

Газета «ლელო» («Лело», Тбилиси) от 12 июня 1984 года:

პროგრესი უდავოა.
თბილისი. ვ. ი. ლენინის სახელობის “დინამოს” სტადიონი”. 10 ივნისი. 74 324 მაყურებელი.
“დინამო” (თბილისი) – “დინამო” (მინსკი) 2:0.
თბილისი: აბუსერიძე, მიქაბერიძე, ჩივაძე, პაიკიძე, არზიანი, კაკილაშვილი, სვანაძე, სულაქველიძე, გუცაევი, ჟორჟიკაშვილი, შენგელია.
მინსკი: ჟეკიუ, ბელოვი, კურნენინი, იანუშევსკი, შიშკინი, ზიგმანტოვიჩი, გოცმანოვი, პუდიშევი, ალეინიკოვი, სოკოლი, კონდრატიევი.
მე–15 წთ. ჟორჟიკაშვილი, 85–ე წთ. ჩივაძე.
მე–60 წთ. ბელოვის ნაცვლად – მეტლიცკი, 71–ე წთ. ჟორჟიკაშვილის ნაცვლად – თევზაძე, 78–ე წთ. პუდიშევის ნაცვლად – მელნიკოვი, 88–ე წთ. გუცაევის ნაცვლად – გურული.
მსაჯი: ალექსანდრე მუშკოვეცი (მოსკოვი).
გააფრთხილეს იანუშევსკი.
კარში დარტყმა – 15:16 (8:13), ზუსტი დარტყმა – 8:0 (3:0), საჯარიმო მოედნიდან – 8:3 (3:3).
კუთხური – 7:7 (2:5).
დაჯარიმდნენ: თბილისელები 8 (4), მინსკელები 19 (9).
მთავარი, რაც განვლილი მატჩის რეცენზიაში გვინდა აღვნიშნოთ, ისაა, რომ თბილისის “დინამოს”, მის მწვრთნელებსა და ფეხბურთელებს, მთელ კოლექტივს, ეს ხანმოკლე შესვენება, რომელიც 47–ე საკავშირო ჩემპიონატში სავსებით მოულოდნელად წარმოიქმნა 24 მაისის შემდეგ, ნაყოფიერად გამოუყენებიათ. ასეთი იძულებითი “პაუზის” შევსება, გამოცდილებით ვიცი, ძალზე ძნელია: მოთამაშეებმა არ უნდა დაკარგონ სპორტული ფორმა, არ ამოვარდნენ საშეჯიბრებო რიტმიდან, შეინარჩუნონ ფიზიკური მომზადების მაღალი დონე, საბრძოლო განწყობილება, ფსიქოლოგიური ტონუსი… ყველაფერს თავი რომ დავანებოთ, ხეირიანი სპარინგ– პარტნიორების მონახვაც ჭირს ხოლმე ასეთ დროს.
ყოველივე ამის გათვალისწინებით შეგვიძლია ვთქვათ, რომ თბილისის “დინამო” ახლა სრულ წესრიგშია, ხოლო მისი პროგრესი უდავოა. ნათქვამის დასადასტურებლად ისიც კმარა, რომ ჩვენი მეტოქე 10 ივნისის მატჩში მინსკის “დინამო” საბჭოთა ფეხბურთის ერთ–ერთი ყველაზე ძლიერი წარმომადგენელია, ბოლო ორი წლის ჩემპიონი და მესამე პრიზიორი. ამდენად, მასთან შეხვედრა ერთგვარი სასინჯი ქვა იყო, რომელსაც პასუხი უნდა გაეცა უმთავრეს კითხვაზე – მართლა პროგრესის გზაზე დგას თბილისის “დინამო”, თუ მისი ბოლოდროინდელი მიღწევები მხოლოდ იღბლიან მოვლენათა კომპლექსია? ის ამბავი, რომ მინსკელებმა სულ ახლახან საკუთარ მინდორზე დიდი ანგარიშით წააგეს თასის მატჩი მოსკოველ თანაკლუბელებთან, მხოლოდ ართულებდა საქმეს, ვინაიდან ცხადი იყო, ასეთი კაზუსის შემდეგ ექსჩემპიონი მაქსიმალური ძალით იბრძოლებდა შელახული რეპუტაციის აღსადგენად.
მინსკელებს მართლაც, არაფერი დაუშურებიათ ამ მატჩში, ყველაფერი იღონეს, მაგრამ წააგეს და ამ წაგებას, ჩემი აზრით, რაიმე სუბიექტური მიზეზები არა ჰქონია. თბილისელებმა უკეთ ითამაშეს. ისინი ყველა რგოლში ჯობდნენ მეტოქეს.
რომ ვთქვათ, თბილისელებს აშკარად გამოკვეთილი ტერიტორიული უპირატესობა ჰქონდათო, სწორი არ იქნება. ყოველი ცალკეული სათამაშო ეპიზოდის, ყოველი მანევრის მოგება ძალების დიდ მობილიზებას საჭიროებდა. მინსკელთა თითოეული რგოლი თავგამოდებით იბრძოდა და სასიამოვნოც სწორედ ისაა, რომ მასპინძლებმა გაიმარჯვეს არა მეტოქის სუსტი თამაშის წყალობით, არამედ, პირიქით, შეუპოვარი წინააღმდეგობის დაძლევის შედეგად, თუ ცალკეულ უმნიშვნელო წვრილმანებს არ მივიღებთ მხედველობაში. მცველებიც შეუცდომლად მოქმედებდნენ, თავდამსხმელებიც ხშირად სძლევდნენ მოპირდაპირე დაცვას, ხოლო ნახევარდაცვას კარგა ხანია ასე აქტიურად, მობილურად, აზრიანად არ უთამაშია არა მარტო შუა მინდორზე, არამედ გაცილებით უფრო ვრცლად – კარიდან კარამდე. ვიტყვი, რომ მინსკელთა იერიშების მოგერიება იოლი არ იყო, მათ გამუდმებით სამი თავდამსხმელი ჰყავდათ წინა ხაზზე (სოკოლი, კონდრატიევი, გოცმანოვი), რომლებიც ყოველ შესაძლებლობას იყენებდნენ კარის საიერიშოდ. ჩვენი განაპირა მცველები მიქაბერიძე და არზიანი ზოგჯერ ბევრ დროს უთმობდნენ პერსონალურ მეურვეობას და მაშინ უკან დახევა უხდებოდათ ნახევარმცველებს, მაგრამ თბილისელთა გაძლიერებული ძალები ხიფათის მოგერიებისთანავე, დაუხანებლად გადადიოდნენ მეტოქის ნახევარზე. შეტევაში მონაწილეობდნენ ყველა რგოლის მოთამაშეები და მეკარე ჟეკიუს მოცლა არა ჰქონდა.
ერთი სიტყვით, თბილისის “დინამოს” ცალკეულ მოთამაშეთა დახასიათებას არ შევუდგები. მათი კარგი თამაში გუნდის აშკარა პროგრესის ნათელი დადასტურებაა.
პირველი გოლი მასპინძლებმა გაიტანეს მე–15 წუთზე: ჟორჟიკაშვილმა მოულოდნელად დაარტყა შორიდან. ჟეკიუს რომელიღაც მცველი ჩამოეფარა, თვითონ მანაც ვერ მოასწრო დროული რეაგირება და ბურთი ბადეში აღმოჩნდა – 1:0.
შესვენების შემდეგ თამაშის ტემპმა და საერთოდ სიმძაფრემაც კიდევ უფრო იმატა. იყო მომენტები, როცა სტუმრები ხანგრძლივად გვიტევდნენ, ზემოჩამოთვლილ ფორვარდებს ემატებოდნენ ზიგმანტოვიჩი, პუდიშევი, ალეინიკოვი, დროდადრო კარის დაცვა დიდად ჭირდა, მაგრამ საკმარისი იყო ხიფათის მოგერიება და თბილისელები წამსვე შეტევაზე გადადიოდნენ, იერიშში მაშინვე ერთვოდნენ გუცაევი და შენგელია. ერთ–ერთი ასეთი კონტრშეტევისას შიშკინმა თავის საჯარიმო მოედანზე წააქცია გუცაევი. 11–მეტრიანი ზუსტად, ძლიერად დაარტყა ჩივაძემ – 2:0. ეს მოხდა 85–ე წუთზე.
რეზო ძოძუაშვილი, საერთაშორისო კლასის სპორტის ოსტატი.

Газета «Заря Востока» (Тбилиси) от 12 июня 1984 года:

Конечно, кульминацией этого праздника был матч на первенство страны по футбо­лу между динамовскими ко­мандами Тбилиси и Минска. Первые минуты встречи про­ходили с некоторым переве­сом белорусских футболи­стов. Они трижды подавали угловые у ворот хозяев по­ля. Но затем игра выровня­лась, и вот уже тбилисцы ста­ли чаще беспокоить вратаря Жекю. Так, на 11-й минуте Шенгелия хорошо вышел на ударную позицию, но мяч прошёл выше ворот. Счёт был открыт через четыре ми­нуты. Мяч после углового по­лучил Жоржикашвили и не­ожиданно для минчан сильно и точно послал его в ворота. Жекю, закрытый защитника­ми, среагировал поздно — 1:0. Во второй половине игры хозяева поля увеличили счёт с пенальти, назначенный за снос Гуцаева. Его чётко реа­лизовал Чивадзе — 2:0. Тби­лисцы победили.

Газета «Молодежь Грузии» (Тбилиси) от 12 июня 1984 года:

ПОБЕДА В ДЕНЬ ФУТБОЛА.
Динамовцы Тбилиси вновь обрадовали своих болельщиков. Победа над минским «Динамо» со счетом 2:0 стала следствием игры гармоничной и сбалансированной во всех линиях. Наблюдая за ходом матча, несложно было прийти к выводу, что 17-дневный перерыв в чемпионате для динамовцев прошел с заметной пользой. Успел залечить травму Гуцаев, и это, как убедительно продемонстрировал наш нападающий, оказалось очень кстати для команды в преддверии столь ответственного матча. Во-вторых, динамовцы стали лучше, эффективнее, что ли, использовать свои высокие технические возможности. Они активно проводят скоростные маневры, легче стали преодолевать «густонаселенные» участки поля. Особенно радует слаженность действий, основанная на исполнительской дисциплине.
Минчане, играя без Трухана, Боровского и Гуриновича, переживают не лучшие времена. И все же подумать о нейтрализации выдвинутых вперед Сокола, Кондратьева, а также игроков средней линии динамовцам следовало. Задача эта была успешно решена.
Инициативу хозяева поля захватили с первых минут. Прошло четверть часа, когда очередная атака тбилисцев завершилась угловым. Сванадзе откинул мяч Жоржикашвили, который сильным ударом с правого угла штрафной площади застал вратаря Жекю врасплох. Второй гол был забит с пенальти, назначенного за снос Гуцаева на 85-й минуте хотя он мог стать реальной раньше, когда сбивали того же Гуцаева, когда самый активный нападающий тбилисцев (кстати, он расширил сферу контроля за полем, стал чаще предлагать себя в центре перед штрафной площадью) попал в штангу, когда в перекладину угодил удар Шенгелия. Да и в ряде других эпизодов. Благо, назначенный-таки, пенальти уверенно реализовал Чивадзе. В День футбола, который 10 июня проводился в республике, одержана важная победа.