Газета «Советский спорт» (Москва) от 14 мая 1983 года:

«Динамо» (Тбилиси) — «Динамо» (Москва) — 0:0.
«Динамо» (Тбилиси) — «Динамо» (Москва). 0:0. Тбилиси. стадион «Динамо» имени В. И. Ленина. 13 мая. Ясно, 24 градуса. 23 300 зрителей.
Судьи И. Дутко (Львов), А. Маяцкий (Черкассы), Ю. Бондаренко (Донецк).
«Динамо» (Тбилиси): Куция (Абусеридзе, 17), Дурдиадзе, Чивадзе, Жоржикашвили, Джохадзе, Копалейшвили, Сванадзе, Сулаквелидзе, Гуцаев, Какилашвили, Шенгелия (Цаава, 70).
«Динамо» (Москва): Прудников, Латыш, Новиков, Маховиков (Никулин, 15), Теренин, Толстых, Молодцов, Минаев, Ткебучава (Ерько, 75), Аджоев.
Предупреждены Копалейшвили, Новиков.
Дублеры — 0:1. Гол: Капустин.
Судя по турнирной таблице, командам предстоит решать не одинаковые задачи. Москвичам, имеющим один из худших показателей по результативности (в восьми матчах забито всего шесть голов), следует активизировать атаку, а тбилисцам, пропустившим в девяти играх тринадцать мячей, — укреплять оборону. Может быть, поэтому гости в помощь Газзаеву и Ткебучаве в первом тайме то и дело посылали вперед Аджоева. Что же касается хозяев, то они на сей раз оттянули в оборону двух игроков средней линии, и квартет защитников выглядел так: Сванадзе, Чивадзе, Сулаквелидзе, Дурдиадзе.
И еще одно: с первых же минут стало очевидно, что к наиболее опасным форвардам приставлены персональные «сторожа». А это значило что арбитрам надлежало быть особенно бдительными.
Игра приняла довольно резкий характер, и уже в первые четверть часа два игрока вынуждены были покинуть поле из-за травм, а еще двум была показана желтая карточка. Казалось, эти меры должны были помочь навести порядок в игре, но в дальнейшем судья И. Дутко оказался явно не на высоте.
Весь второй тайм динамовцы Тбилиси провели в атаках, имели несколько реальных возможностей для взятия ворог. Последние минут двадцать гости перешли на отбойную игру, откровенно тянули время,
Г. Акопов.

Газета «ლელო» («Лело», Тбилиси) от 15 мая 1983 года:

“დინამო” (თბილისი) – “დინამო” (მოსკოვი) 0:0.
თბილისი. ვ. ი. ლენინის სახელობის “დინამოს” სტადიონი. 13 მაისი.
თბილისი: კუცია (აბუსერიძე), დურდიაძე, ჩივაძე, ჟორჟიკაშვილი, ჯოხაძე, კოპალეიშვილი, სვანაძე, სულაქველიძე, გუცაევი, კაკილაშვილი, შენგელია (ცაავა).
მოსკოვი: პრუდნიკოვი, ლატიში, ნოვიკოვი, მახოვიკოვი (ნიკულინი), ტერენინი, ტოლსტიხი, მოლოდცოვი, ინაევი, ტყებუჩავა (მენტიუკოვი), აჯოევი, გაზაევი.
მსაჯი: ი. დუტკო (ლვოვი).
დუბლიორები – 0:1.
გააფრთხილეს ნოვიკოვი და კოპალეიშვილი.
კაცისა, რომელიც გამუდმებით წუწუნებს, ნაკლებად სჯერათ ხოლმე. ალბათ ამიტომაც შევიკავე თავი წინა მატჩში მოსკოვის “სპარტაკთან” მსაჯობაზე რამე აუგი მეთქვა. არად, სათქმელი საკმაოდ იყო. მთელი პირველი ტაიმის განმავლობაში სტუმართა უხეშობას უჟგოროდელი არბიტრი ა. ტემეტევი ერთთავად გვერდს უვლიდა. ამით მშვენივრად ისარგებლეს სპარტაკელებმა და თბილისელთა ვერ ცერთ იერიშსა თუ კომბინაციას, ბუნებრივია, ლოგიკური დასასრული ვერ მოჰყვა. მაშინ მასპინძლებმა რატომღაც ნაადრევად დაყარეს ფარ–ხმალი, მეორე ტაიმში კი თვითონ “სპარტაკმა” ისურვა ფეხბურთის თამაში. აი, ამ მონაკვეთში არბიტრი საკმაოდ ობიექტურად სჯიდა, რაც სავსებით ბუნებრივიც იყო – საქმე ხომ, რომ იტყვიან, პირველ ტაიმშივე გაკეთდა.
მოსკოვის “სპარტაკი” საერთოდ კორექტული გუნდია და სალაპარაკოც არაფერი იქნებოდა, ა. ტემეტევს ოდნავი ობიექტურობა რომ გამოეჩინა.
სხვა საქმეა მოსკოვის “დინამო”. წლების განმავლობაში ეს გუნდი ძალისმიერი, ერთობ ხშირად კი უხეში ფეხბურთის მქადაგებელია. სავსებით ლოგიკურია ისიც, რომ სწორედ ამ გუნდში თამაშობს “უხეშობის ოსტატად” აღიარებული ნოვიკოვი. ეს ყველაფერი მშვენივრად იციან არბიტრებმა და ნებისმიერ მათგანს, თუ კი საიმისო სურვილი აქვს, რომ მატჩი ნორმალურად ჩატარდეს, სწორედ რომ ევალება ამ გუნდის არასაფეხბურთო სტილის ნებისმიერი გამოვლენა სათავეშივე აღკვეთოს. სამწუხაროდ, გუშინწინდელ მატჩში მსგავსი არაფერი მომხდარა. არადა, ამ გუნდთან ნებისმიერი თამაში (იგულისხმება დუბლიორთა შემადგენლობაც), სხვისი რა ვთქვა, და თბილისის “დინამოს” კი ორი–სამი ფეხბურთელის დაშავებად უჯდება. ასე მოხდა წინა დღეს დუბლიორთა შეხვედრაში და ასევე გაგრძელდა ძირითადი შემადგენლობების ასპარეზობისას. ფაქტიურად ყველაფერი ის, რაც არასპორტული იყო ამ მატჩში, მხოლოდ და მხოლოდ მთავარი არბიტრის ლვოველი ი. დუტკოს “დამსახურებაა”.
წლების მანძილზე ვწერთ და ვლაპარაკობთ, რომ უხეშობა, “ჭუჭყიანი თამაში” ვნებს, ამუხრუჭებს ფეხბურთს. ვწერთ, მაგრამ რა! დუტკოსნაირ არბიტრებს, როგორც ჩანს, არაფერში ენაღვლებათ არც ფეხბურთი, არც დამტვრეული წვივები და კოჭები. როგორც ჩანს, მათთვის უცხოა სპორტული იდეალები და ერთობ ხშირად მოქმედებენ წინასწარ შედგენილი გეგმით. უფრო სადადაც შეიძლება ითქვას: ხსენებული მატჩის არბიტრს ფრე სავსებით აძლევდა ხელს. ამიტომ იჩენდა ლიბერალობას, ამიტომაც ვერ შენიშნა სტუმართა კარში რამდენიმე არც თუ ძნელად დასანიშნი პენალტი.
დღეს თბილისელებს ისედაც საკმაოდ აქვთ საფეხბურთო პრობლემები და “მსაჯის პრობლემის” დამატება, ბუნებრივია, კარგ ვერაფერ სამსახურს გაუწევს გუნდს. და მაინც ის, რომ გუშინწინდელ შეხვედრაში მიუხედავად ზამოხსენებული ხელისშმემშლელი ფაქტორებისა, გუნდი უკანასკნელ წუთამდე იბრძოდა გამარჯვების მოსაპოვებლად, ისიც, რომ თვით თამაშის ხარისხიც წინანდელებთან შედარებით გაცილებით უკეთესი იყო, უცილობლად გვაფიქრებინებს: მერე და მერე მდგომარეობა გამოსწორდება, გუნდი მალე დააღწევს თავს მისთვის შეუფერებელ ადგილს.
ი. ბერიაშვილი.