Газета «Советский спорт» (Москва) от 17 апреля 1956 года:

Снова поражение.
«Динамо» (Тбилиси) — «Локомотив» (Москва). 0:1 (0:1).
Тбилиси. 15 апреля. Стадион «Динамо». Судья Е. Одинцов (Ленинград).
Встреча началась атаками хозяев поля, которые на первых же минутах подали три угловых подряд. Однако счет открыли гости. Центральный нападающий «Локомотива» Ворошилов начал комбинацию, которую завершил Филяев.
Ответные атаки динамовцев не получают завершения — бурно, но бессистемно играют нападающие. Правда не лучшим образом действуют и гости. В их игре также немало погрешностей как технических, так и тактических. Поэтому встреча не представляет большого интереса.
Еще в первой половине матча у динамовцев было несколько возможностей сквитать счет, но в одном случае никто из партнеров не сумел поспеть к хорошей «прострельной» передаче Хасая, а в другом — центральный защитник москвичей Забелин на какую-то долю секунды опередил Гагнидзе.
Сохраняя преимущество в счете, железнодорожники больше заботились об удержании результата, чем о достижении нового успеха. Выступающий, в новой роли левого полусреднего Лядин был глубоко оттянут назад.
Динамовцы снова добиваются территориального перевеса, но реализовать его не могут. Особенно бросается в глаза неумение динамовцев использовать штрафные удары. Перед самым гонгом перекладина спасает ворота москвичей от сильнейшего удара Чкуасели, а на последней минуте команду выручает Кублицкий, взявший трудный мяч от Калоева.
Несколько слов о судействе. Судья Е. Одинцов (Ленинград) неуверенно провел матч. Правда, грубых ошибок допущено не было, но свистков было больше чем достаточно. Фиксировались, казалось бы, всякие нарушения правил, и тем не менее, резкость игроков обеих команд, временами переходившая в недозволенную грубость, плохо пресекалась судьей.
Во встрече дублирующих составов динамовцы одержали победу со счетом 4:2.
Г. Акопов.

Газета «ლელო» («Лело», Тбилиси) от 18 апреля 1956 года:

ასე თამაში არ შეიძლება.
თბილისი. “დინამოს” სტადიონი. 15 აპრილი.
“დინამო” (თბილისი) – “ლოკომოტივი” (მოსკოვი) – 0:1 (0:1).
“ლოკომოტივი”: კუბლიცკი, როგოვი, ზაბელინი, ჩერნიკოვი, არტემიევი, შიშაევი, ფილიაევი, ბუბუკინი, ვოროშილოვი, ლიადინი, კოვალიოვი.
“დინამო”: პირაევი, ელოშვილი, ძიაპშპა, ხოჭოლავა, კოტრიკაძე, ღოღობერიძე, ჭკუასელი, გაგნიძე, კალოევი, ზაზროევი, ხასაია.
მსაჯი: ე. ოდინცოვი (ლენინგრადი).
15 აპრილის შეხვედრას მოსკოვის “ლოკომიტივსა” და თბილისის “დინამოს” შორის დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა. ორივე გუნდი მეტად არასახარბიელო მდგომარეობაში იმყოფებოდა, ვინაიდან თბილისელებს 4 შესაძლებლიდან ჰქონდათ მხოლოდ 1 ქულა, ხოლო მოსკოველებს ესეც არ გააჩნდათ. ბუნებრივია, მოსალოდნელი იყო დაძაბული, მწვავე სპორტული ბრძოლა.
მაგრამ მაყურებელი, რომელიც ასე ელოდა ამ მატჩს, გაცრუებული დარჩა. ეს არ იყო “ა” კლასის ფეხბურთელთა თამაში. მინდორზე ხანგრძლივი დროის განმავლობაში, განსაკუთრებით მეორე ტაიმში, ისეთი ქაოსი სუფევდა, რომ საერთო განცვიფრებას იწვევდა. ბევრმა მართებულადაც აღნიშნა ასეთი არეული თამაში ჯერ არ გვინახავსო.
“ლოკომოტივს” ამ თამაშში ეტყობა, მხოლოდ “კომერციული” მიზანი ჰქონდა დასახული – რადაც არ უნდა დასჯდომოდა ქულა აეღო. ამიტომ თამაშის მეორე ნახევარი გუნდმა მთელი შემადგენლობით გაატარა თავის ნახევარზე და გაუვალი დაცვითი ზონა შექმნა 30–40 მეტრის სიღრმეში.
გოლი, რომელმაც რკინიგზელებს გამარჯვება მოუტანა, მათ ჯერ კიდევ მე–7 წუთზე გაიტანეს. ვოროშილოვმა, ჩუბუკინმა და ფილიაევმა სწრაფად გაითამაშეს კომბინაცია ადგილების შეცვლით, ფილიაევი ცენტრში გადმოვიდა და აქ თავისუფალ ადგილას მიიღო ბურთი. მან არ დააყოვნა მისი კარში გაგზავნა – 1:0.
ეს უკვე მესამე თამაშია მიმდინარე ჩემპიონატში და პირველ გოლს დინამოელები მესამეჯერ ღებულობენ თავის კარში. როგორც ყოველთვის, გატანილი გოლის შემდეგ მათი რიგები აირდაირია, ნახევარდაცვა სრულიად მოწყდა თავდასხმას. დაიკარგა ყოველგვარი კონტაქტი ხაზებს შორის. მცველები მოქმედებდნენ ქაოტურად, ნერვიულად, ბურთებს იგერიებდნენ უმისამართოდ. ღოღობერიძე რატომღაც საჭიროდ თვლიდა სახიფათო სიტუაციაშიც კი ეტარებინა ბურთი საჯარიმო მოედანზე, თუმცა ეს მოწინააღმდეგის კი არა, საკუთარი საჯარიმო მოედანი იყო და ბურთის ტარებას ზანის გარდა არაფრის მოტანა არ შეეძლო.
მაგრამ თუ “დინამოს” დაცვის თამაში გასაკრიტიკებელი იყო, ყოველგვარ კრიტიკაზე დაბლა იდგა თავდასხმის თამაში. ხუთივე თავდამსხმელი თამაშობდა (უფრო სწორად რომ ვთქვათ, არ თამაშობდა) როგორც რაღაც დამოუკიდებელი ერთეული: არავითარი შეთამაშება, კომბინაციები, ურთიერთ გაგება. ბურთი სულ მცირე ხნითაც კი არ ჩერდებოდა რკინიგზელთა ნახევარზე. თუ რომელიმე გადაცემა იშვიათად მიაღწევდა “დინამოს” თავდამსხმელამდე, იგი, როგორც წესი, ან იქვე აბარებდა, ან სადმე უფრო “მოხერხებულ” ადგილას აწოდებდა მას მოწინააღმდეგეს. არც ერთი გააზრებული კომბინაცია, არც ერთი დაგეგმილი, მოფიქრებული გათამაშება, კარში დარტყმა ან მოულოდნელობა.
როცა მოსკოველები დარწმუნდნენ, რომ ინიციატივა მტკიცედ იყო მათ ხელში, ტემპიც მოუმატეს. ბუბუკინი, ვოროშილოვი, ფილიაევი და სხვები თავისუფლად გადიოდნენ “დინამოს” ნახევარმცველთა და მცველთა მიერ დატოვებულ “დერეფნებში” და სურვილისამებრ ანაწილებდნენ ბურთებს.
თუ პირველ ტაიმში თამაშს ასე თუ ისე ჰქონდა რაღაც ინტერესი, შესვენების შემდეგ ისიც დაიკარგა. ორივე გუნდის მოთამაშეები განუწყვეტლივ უხეშობდნენ, აჩერებდნენ ბურთს, უანგარიშოდ ურტყამდნენ გაურკვეველი მიმართულებით.
ერთადერთი მომენტი, რომელიც შეიძლებოდა გოლით დამთავრებულიყო, ეს იყო ჭკუასელის დარტყმა 29–ე წუთზე, მაგრამ ბურთი მოხვდა ძელს და დაუბრუნდა მოედანს.
ამრიგად, თბილისის “დინამომ” კვლავ განიცადა დამარცხება – 0:1.
განვლილი ჩემპიონატის სამი ტური, ეს ჯერ სტარტია, მაგრამ თბილისელებმა უკვე მოასწრეს 5 ქულის დაკარგვა 6–დან. ეს საგანგაშო ციფრია (გავიხსენოთ,რომ შარშან 3 ტურის შემდეგ გუნდს ჰქონდა 4 ქულა და იმყოფებოდა მეხუთე ადგილზე. ახლა კი იგი მეთერთმეტე ადგილზეა).
ასე თამაში არ შეიძლება. თბილისის დინამოელები ყოველთვის თამაშობდნენ ტემპიანად, აგრესიულად, სწრაფად, ყოველი მოთამაშის მაღალი დატვირთვით, ფართო მანევრებით. ასე იგებდნენ ისინი მატჩებს უწინ, ასე გატეხეს მათ მოსკოვის “დინამოსა” და “სპარტაკის” უპირატესობა სულ ახლახან, პირველ ორ მატჩში. გუნდი თითქოს იბრუნებდა თამაშის ძველ სტილს, მაგრამ ის, რაც თბილისის “დინამომ” მაყურებელს აჩვენა 15 აპრილს, ყოვლად დაუშვებელია.
მდგომარეობის გამოსწორება საჭიროა ახლავე, თორემ მერე გვიანი იქნება.
რამდენიმე სიტყვა მსაჯის შესახებ. ე. ოდინცოვმა მეტად დაბალ დონეზე ჩაატარა აღნიშნული მატჩი. იგი შეცდომებით და ისიც მოგვიანებით ერკვევა შექმნილ მდგომარეობაში. ხშირად სჯის დამნაშავის სასარგებლოდ, ვერ ებრძვის უხეშობას, არა აქვს ავტორიტეტი მოთამაშეებში და ა.შ. ასეთ მსაჯებს, რა თქმა უნდა, არ შეუძლიათ უხელმძღვანელონ “ა” კლასის გუნდების თამაშს.
დუბლიორთა შეხვედრა მოიგეს თბილისელებმა – 4:2. მიუხედავად ამისა, არ შეიძლება გვერდი ავუაროთ ზოგიერთი ახალგაზრდა მოთამაშის ყოვლად უპასუხისმგებლო, უგულო თამაშს. ჩვენ მხედველობაში გვყავს მესხი, ქვლივიძე, კურტანიძე და სხვანი, რომლებიც მთელი პირველი ტაიმის განმავლობაში დოინჯშემოყრილები იდგნენ “ნეიტრალურ ტერიტორიაზე” და მხოლოდ ხანდახან მოძრაობდნენ ზარმაცად და უხალისოდ. როდისღა უნდა აჩვენოს მოთამაშემ თავისი მონდომება და ენერგია თუ არა მაშინ, როცა იგი 17–18 წლისაა?
ბ. ქორქია.

Газета «Заря Востока» (Тбилиси) от 17 апреля 1956 года:

СОСТЯЗАНИЯ ФУТБОЛИСТОВ.
На тбилисском стадионе «Динамо» в минувшее воскресенье состоялось очередное состязание на первенство страны по футболу между командами мастеров класса «А».
Хозяева поля — динамовцы Тбилиси встретились с футболистами московской команды «Локомотив».
Состязание началось атакой тбилисцев, на которую гости ответили дружным, хорошо организованным контрнаступлением. Игра стремительно переносится на штрафную площадку тбилисцев. На седьмой минуте центральный нападающий «Локомотива» В. Ворошилов начинает острую комбинацию. Он подает мяч В. Бубукину, тот — А. Филяеву. Подойдя близко к воротам, Филяев забивает гол.
Тбилисцы в первой половине не сумели создать перевеса в игре. Не изменяется существенно положение и после перерыва.
Лишь на самых последних минутах прорывы тбилисцев создают реальную угрозу воротам москвичей. Один раз мяч попадает в штангу и, ударившись у линии ворот, уходит в поле, в другой раз хорошо игравший вратарь В. Кублицкий спасает команду, взяв мяч в отличном броске.
Встреча закончилась победой московских железнодорожников со счетом 1:0.
Недостаточно четко судил матч судья всесоюзной категории Е. Одинцов (Ленинград).
Встреча дублирующих составов команд закончилась победой динамовцев Тбилиси со счетом 4:2.

Газета «Молодой сталинец» (Тбилиси) от 17 апреля 1956 года:

СИМПТОМЫ «СТАРОЙ БОЛЕЗНИ».
Как московские железнодорожники, так и динамовцы столицы Грузии неудачно начали розыгрыш чемпионата страны по футболу, что казалось бы обязывало их в очередном календарном матче между собой приложить все усилия для достижения победы. Поэтому зрители, разместившиеся 15 апреля на трибунах тбилисского стадиона «Динамо», ожидали увидеть на поле острую содержательную борьбу. Однако надежды многочисленных любителей футбола не оправдались. Встреча прошла на редкость неинтересно…
Обычно пропущенный мяч как бы подстегивает коллектив, заставляет его играть с еще большим напряжением, с еще большей волей к победе. Как ни странно, этого не случилось в отчетном состязании, когда уже на 7-й минуте мяч после удара москвича Филяева побывал в воротах хозяев поля. Динамовцы на протяжении всего матча, конечно, прилагали усилия, что бы забить гол, но в том-то и дело, что усилия эти мало походили на волевой подъем. Тбилисцы играли без воодушевления, а в отдельные периоды встречи — попросту вяло, безинициативно. Можно смело сказать, что команда провела матч на весьма низком тактическом и техническом уровне. Порой создавалось впечатление, что какая-либо тактика в этом состязании у динамовцев вообще отсутствовала.
В свою очередь гости, разыгравшие в первые 10-15 минут встречи несколько удачных комбинаций, которые строились, в основном, на быстром продвижении к воротам хозяев поля с применением коротких передач мяча, после того, как счет стал 1:0 в их пользу, изменили тактику. Теперь центральный нападающий «Локомотива» Ворошилов стал все чаще оттягиваться на месте правого полусреднего вглубь поля, а атаки строились в основном на длинных продольных передачах мяча на выход выдвинутому вперед Бубукину. Во второй же половине встречи москвичи, стремясь удержать минимальное преимущество в счете, вообще избрали защитный вариант игры, поминутно оттягивая в линию обороны несколько нападающих. В то же время следует сказать, что и игра железнодорожников носила сумбурный характер, особенно во второй половине встречи.
Все это и привело к тому, что состязание прошло неинтересно, на низком уровне. В довершение всего отдельные игроки обоих коллективов во второй половине встречи стали грубо нарушать правила игры, в результате чего судье Е. Одинцову (Ленинград) приходилось поминутно прерывать ход встречи назначением штрафных ударов.
Если более подробно останавливаться на игре тбилисских динамовцев, то придется констатировать, что ни одна линия в команде не выглядела в этом матче более или менее прилично. Команда, фактически, играла без определенного тактического рисунка. Да и о какой слаженной игре могла идти речь, когда защитники, нередко имея возможность выгодно отпассовать мяч партнерам, отбивали его куда попало или передавали неточно. Вообще игра всего коллектива в целом характеризовалась отсутствием точности и своевременности передачи мяча партнеру. Это в значительной мере и обусловило отсутствие в игре нападающих «Динамо» продуманных комбинаций в полном смысле этого слова.
Здесь же хочется сказать о совершенно неоправданных заминках в игре нападающих «Динамо»; в кульминационный момент атаки они сплошь и рядом переходят от передачи мяча в одно касание к ненужному «тасканию» его поперек поля, в поисках свободного партнера или более удобного места для произведения завершающего удара по воротам. В итоге защитники противника успевают занять наиболее выгодные позиции, и атака в конце концов срывается.
Все вышесказанное не ново. Это симптомы «старой болезни» динамовцев — прошлогодней и позапрошлогодней, той болезни, от которой коллектив начал было излечиваться, но еще, очевидно, не излечился. Однако самое обидное, конечно, то, что в отчетном состязании в команде совершенно отсутствовал волевой подъем, что и явилось первопричиной поражения.
Желание добиться успеха проявлялось у динамовцев, к сожалению, не в стремлении играть лучше, настойчивее, коллективнее, а сводилось к разрозненным действиям под девизом: «Авось что-нибудь получится». Неприятное впечатление оставляли моменты, подобные такому: Хасая, упав на штрафной площадке гостей при столкновении с защитником, продолжает лежать в надежде, что судья, быть может, назначит 11-метровый штрафной удар.
Такого ряда «хитростями» или сумбурной, несогласованной игрой победы не достичь. Поэтому хочется сказать вам, динамовцы: играть надо! Играть с полным напряжением сил! Этого ждет от вас спортивная общественность республики, ждут десятки тысяч ваших неизменных доброжелателей — тбилисских «болельщиков».
А. БУСЛАЕВ, С. ПОПОВ.