Газета «Советский спорт» (Москва) от 16 июля 1965 года:

Когда ничья казалась неизбежной.
«Динамо» (Киев) — «Динамо» (Тбилиси). 2:1 (0:0).
Голы забили: Базилевич (67) – 1:0, Майсурадзе – 1:1, Базилевич – 2:1.
Киев. Центральный стадион. 15 июля. Пасмурно. 24 градуса. 60 000 зрителей.
Судья В. Толчинский (Алма-Ата), судьи на линии А. Мартынов (Москва) и Ю. Пономарев (Кишинев).
«Динамо» (Киев): Банников, Левченко, Соснихин, Островский, Сабо, Турянчнк, Базилевич, Веригин (Дровецкий — 87-я мин.) Медвидь, Биба, Хмельницкий.
«Динамо» (Тбилиси): Котрикадзе, Б. Сичинава, Хурцилава, Рехвиашвили, Цховребов, Г. Сичинава, Илиади, Метревели, Баркая (Майсурадзе — 75-я мин.), Яманидзе, Месхи.
За три минуты до финального свистка Базилевич забил свой второй гол в этом матче и принес киевлянам победу в тот момент, когда ничья казалась совершенно неизбежной. Счет стал 2:1, а все три гола были забиты во втором тайме. Вообще разница между второй и первой половиной встречи огромна. И если начало игры не принесло особого удовлетворения зрителям, то вторая половина матча продержала их в напряжении.
Тбилисцы редко обостряли игру, старались перевести ее в нужный для себя регистр. Поначалу им это удавалось, и они спокойно, точно разыгрывали мяч. Хозяева же поля в в эти моменты, теряя свой боевой пыл и азарт, суетились, часто — теряли мяч, вообще упускали инициативу. Но чем дальше, тем настойчивее шли вперед, форварды и полузащитники хозяев поля, накал встречи поднимался, и вот тут-то защита чемпиона чуть-чуть начала сдавать. Бурный поток атак расшатал ее основы, ворота Котрикадзе обстреливаются все чаще, и не всегда мячи идут мимо или выше ворот. Наконец наступает 67-я минута, когда Биба, очутившись у самой линии ворот, отпасовывает мяч в центр к штрафной. Рехвиашвили, как это бывало не раз и ранее при розыгрыше немудреных стандартных комбинаций такого же типа, не мудрствуя лукаво, отбивает мяч на угловой. Биба подает мяч слева на «дальнюю» штангу, и Базилевич, вспомнив былые времена, в высоком прыжке достает его и проталкивает мимо Котрикадзе.
После радостных объятий киевляне пытаются еще раз добиться успеха, и кажется, что они близки к этому. Но тут — холодный душ. Метревели решительно идет по правому краю, его сносят, и сам же Метревели пробивает штрафной. В девяти метрах от Метревели стоит Островский. Банников кричит ему: «Левее, левее!». Но защитник не успевает, сдвинуться, Метревели подрезает мяч, он описывает крутую дугу, Банников прыгает, но дотянуться до мяча не может. Он уже в ногах у набегающего Майсурадзе — 1:1.
Игра шла, как мы уже сказали, к ничьей. Но тут Базилевич решился на «сольную» партию. Он находился невдалеке от штрафной, сменив свое привычное место на правом
фланге. Котрикадзе не ожидал удара. Мяч, попав в подставленную руку, срикошетировал и медленно «пополз» в ворота. Вратарь в отчаянии сделал прыжок, но уже не мог догнать мяч. Так был забит победный гол..
Если говорить о лучших игроках матча, нельзя не отметить Базилевича. Но и Хмельницкий в этой встрече сделал немало для победы. Крайние нападающие киевлян были очень активны, чего не скажешь о центровых. Вообще в этом районе поля на удар чаще всего выводились полузащитники. У чемпионов хорошее впечатление оставили Майсурадзе, Метревели, Г. Сичинава.
А. Чаиковский. (Наш корр.).
Дублеры — 1:0 в пользу киевлян. Гол забил Пузач.

Газета «ლელო» («Лело», Тбилиси) от 17 июля 1965 года:

ჩემპიონი ვერ ჩემპიონობს.
კიევი. ცენტრალური სტადიონი, 15 ივლისი. 24 გრადუსი. მოღრუბლულობა. 60 000 მაყურებელი.
“დინამო” (კიევი) — “დინამო” (თბილისი) 2:1 (0:0)
გოლები: ბაზილევიჩი (67) – 1:0, მაისურაძე – 1:1, ბაზილევიჩი – 2:1.
კიევი: ბანიკოვი, ლევჩენკო, სოსნიხინი, ოსტროვსკი, საბო, ტურიანჩიკი, ბაზილევიჩი, ვერიგინი (დროვეცკი — 87), მედვიდი, ბიბა, ხმელნიცკი.
თბილისი: კოტრიკაძე, ბ. სიჭინავა, ხურცილავა, რეხვიაშვილი, ცხოვრებოვი, გ. სიჭინავა, ილიადი, მეტრეველი, ბარქაია (მაისურაძე — 75), იამანიძე, მესხი.
მსაჯი ვ. ტოლჩინსკი (ალმა-ათა); გვერდითი მსაჯები ა. მარტინოვი (მოსკოვი) და ი. პონომარიოვი (კიშინიოვი).
დუბლიორები — 1:0 კიევის “დინამოს” სასარგებლოდ. გოლი გაიტანა პუზაჩმა.
ჩემპიონი თასის მფლობელის წინააღმდეგ! რა უნდა იყოს ფეხბურთის მოყვარულისათვის ამაზე უფრო საინტერესო და მნიშვნელოვანი?! ამიტომ იყო, რომ 15 ივლისის თამაშმა კიეველ გულშემატკივართა უდიდესი ინტერესი გამოიწვია. ისინი მოელოდნენ სსრ კავშირის 1964 წლის ჩემპიონის ხილვას, მაგრამ, პირდაპირ უნდა ითქვას, ჩემპიონი მათ ვერ ნახეს. ნუ ეწყინებათ უკრაინის ფეხბურთის მოყვარულთა ქართველ კოლეგებს ჩვენი გულახდილობა: თბილისის “დინამო” არ ჰგავდა არც უმაღლესი ტიტულის მფლობელ გუნდს და არც, საერთოდ, იმ კოლექტივს, რომლის გამოსვლებითაც ჩვენ ადრე მრავალჯერ დავმტკბარვართ კიევის სტადიონზე.
დავიწყოთ იმით, რომ თბილისელთა განთქმული თავდასხმა ამ დღეს ყველაფერს ჰგავდა, გარდა თავდასხმისა. ცენტრალურ ფორვარდებად თბილისელთა შემადგენლობაში გამოდიოდნენ ბარქაია და იამანიძე. შეიძლება, ეს უკანასკნელი, ასე თუ ისე, ცდილობდა შეექმნა თამაში, მაგრამ ბარქაიამ თითქმის უსაქმოდ გაატარა დრო მინდორზე და არავითარი სარგებელი თავისი გუნდისთვის არ მოუტანია. ასევე უმოქმედოდ იმყოფებოდა მარცხენა ფრთაზე მესხი, რომლის ნეიტრალიზებისთვის კიევის დინამოელები საგანგებოდ ემზადებოდნენ. მასპინძელთა დაცვა სავსებით მოსვენებული იყო მესხის მხრივ.
ვერაფერ საქებარს ვიტყვით თბილისელთა დაცვაზეც, ხოლო მეკარე კოტრიკაძემ გაუშვა 2 ბურთი, რომლებიც ოდნავადაც არ მიეკუთვნებიან აუღებელთა კატეგორიას. ვერაფერი გააწყო ბ. სიჭინავამ მოპირდაპირე ფორვარდის — ხმელნიცკის წინააღმდეგ. კიეველი თავდამსხმელი აკეთებდა ყველაფერს, რაც მას სურდა და გამუდმებით ქმნიდა სახიფათო მომენტებს ჩემპიონის კართან. შეიძლება ეს კრიტიკული შენიშვნები მთლიანად არ შედიოდეს ჩვენს კომპეტენციაში, ვინაიდან “ლელოს” კოლეგებმა გვთხოვეს მხოლოდ ამ ერთი მატჩის რეცენზირება, მაგრამ ზემოთქმულის უფლებას ჩვენს თავს ვაძლევთ მხოლოდ იმიტომ, რომ დიდ პატივს ვცემთ ქართველ ფეხბურთელებს და გვინდა ეს გუნდი მომავალში არ
გამოიყურებოდეს ისე უსუსურად, როგორც განვლილ ხუთშაბათს კიევის სტადიონზე.
თბილისელთა კარში გატანილი ორივე ბურთის ავტორი გახლდათ ბაზილევიჩი, რომელმაც ორივეჯერ გამოიყენა კოტრიკაძის შეცდომები. რაც შეეხება ერთადერთ საპასუხო ბურთს, იგი გაიტანა მაისურაძემ.
ო. ბუჩმა.